27 februari 1919
Over de dood
De dood is onverwachts gekomen - omdat ik wilde dat hij komen zou. Ik heb tegen mezelf gezegd dat ik niet wil leven. Ik heb niet lang geleefd. Ze hebben mij verteld dat ik krankzinnig ben. Ik dacht dat ik leefde, maar ik kon geen vrede vinden. Ik leefde en was blij, en men zei dat ik verdorven was. Ik besloot om over de dood te schrijven. Ik huil en voel me erg verdrietig, omdat alles om me heen leeg is. Louise, het meisje, zal morgen huilen, want ze zal bedroefd zijn als ze ziet wat hier allemaal vernield en verspild is. Ik heb alle schilderijen en tekeningen waaraan ik zes maanden gewerkt heb weggehaald. Mijn vrouw zal naar die schilderijen zoeken, maar ze zal ze niet vinden. Ik heb de meubels weer op hun oude plaats gezet en de oude lampenkap weer neergelegd waar hij tevoren heeft gelegen. Ik wil niet dat er om me gelachen wordt en ik heb me voorgenomen om niets meer te doen, alleen nog maar mijn indrukken neer te schrijven. Ik zal schrijven. Ik wil de moeder van mijn vrouw begrijpen en haar man ook. Ik ken hen goed, maar ik wil zeker zijn.
Ik schrijf over dingen die ik werkelijk heb meegemaakt, en ik fantaseer nooit. Ik zit aan een lege tafel. Al mijn schilderijen liggen in de laden. Ze zijn verflenst, omdat ik nooit meer schilder. Ik heb er heel wat tijd aan besteed en ik heb goede vorderingen gemaakt. Ik wil schilderen, maar niet hier, waar ik de dood voel. Ik wil naar Parijs gaan, maar ik ben bang dat ik te laat zal komen. Ik wil nu over de dood schrijven. Ik zal het eerste deel van dit boek 'Leven' noemen en dit gedeelte 'Dood'. Ik zal de mensen tonen wat leven en dood is, en ik hoop dat ik erin zal slagen. Ik weet dat de mensen me een slechte schrijver zullen noemen als ik deze boeken laat publiceren, maar ik wil dan ook geen schrijver zijn. Ik wil een denker zijn. De geest is leven, en geen dood. Ik schrijf over filosofie, maar ik ben geen filosoof. Ik hou niet van filosofie omdat het niet meer dan een gril is van bedorven mensen. Ik ben geen Schopenhauer. Ik ben Nijinski. Ik ben een man die sterft wanneer men hem niet liefheeft. Ik voel medelijden voor mezelf zoals ik medelijden met God voel. God houdt van mij en Hij zal mij leven geven in de dood. Ik wil niet gaan slapen. Ik schrijf 's nachts.Mijn vrouw slaapt ook niet, ze denkt na. Ik voel de dood.
Ik begrijp mensen. Ze willen van het leven genieten, ze willen vreugde vinden in de genoegens die het leven hun biedt. Alle genoegens zijn afschuwelijk. Ik verlang niet naar genoegens. Mijn vrouw zal heel bang worden als ze merkt dat alles wat ik opschrijf op waarheid berust. Ik weet dat ze bedroefd zal zijn, omdat ze zal denken dat ik niet van haar hou. Het is heel goed mogelijk dat ze niet meer met me wil leven, omdat ze me niet meer vertrouwt. Ik hou van haar en het zal me zwaar vallen om zonder haar te zijn. Maar mijn beproevingen zijn noodzakelijk en ik zal ze dragen. Wat ik weet kan ik niet verborgen houden. Ik moet de zin van leven en dood openbaar maken. Ik wil een beschrijving van de dood geven. Ik hou van hem - en ik weet wie hij is. De dood is gruwelijk. En ik heb de dood meer dan eens gevoeld. [...]
Geen opmerkingen:
Een reactie posten