Zürich, februari 1969
Brandstichting in de telefooncentrale Hottingen. De dader, Hürlimann genaamd, al tientallen jaren in dienst van de PTT en kenner van de installatie, heeft de brandhaarden zodanig verdeeld dat de brandweer niet veel meer heeft kunnen uitrichten; het gebouw bleef behouden, maar de meeste schakelinstallaties zijn uitgebrand. Krantekoppen melden miljoenenschade; om te beginnen zal het verscheidene weken duren eer de telefooncentrale weer functioneert. De dader, die zichzelf onmiddellijk bij de politie heeft aangegeven, schijnt tevreden te zijn over zijn daad; een eerste psychiatrisch rapport schildert hem af als een tot op dat moment vakbekwaam technicus, niet meer zo jonge huisvader, contactarm. Hij geeft toe dat zijn werk hem weinig zei; voorts griefde het hem sinds enige tijd dat promotie was uitgebleven; hij kreeg een jongere technicus boven zich zodat verandering van werk er voor hem niet meer inzat. De overweging of de bestaande arbeidsomstandigheden al dan niet zodanig zijn dat iemand daarin kan werken, hoort niet in een psychiatrisch rapport thuis, dat zich tevreden stelt met de constatering: psychopaat. Het technische resultaat van zijn met technische precisie uitgevoerde revolte: dertigduizend telefoonaansluitingen zijn dood. Praten erover met mensen in een café; ook degenen die er op dit moment veel ongemak van hebben, blijken niet zonder sympathie voor deze Hürlimann.
Filmpje over de brand.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten