Donderdag 14 februari. [1850] [...] Ik begin een geweldige hekel te krijgen aan mensen als Schubert, de dromers als Chateaubriand (dat heb ik al een hele tijd), Lamartine, enz. Waarom zal er van hun werk niets blijvend zijn? Omdat het absoluut niet echt is. Kijkt een minnaar naar de maan wanneer hij zijn geliefde in zijn armen houdt...? Zou kunnen, wanneer ze hem begint te vervelen. Geliefden huilen niet samen; ze doen niet aan lofzangen op het oneindige en weinig aan beschrijvingen. De uren van puur geluk verstrijken snel en worden niet zo besteed. De sentimenten in de Méditations zijn vals, net als in Raphaël van dezelfde auteur. Die weemoed, die eeuwige treurigheid verpersoonlijken niemand. Het is de school van de ziekelijke liefde. Dat is een povere aanbeveling en toch doen vrouwen net of ze dol zijn op dat geleuter. Het is maar een houding; ze weten immers heel goed waar het om draait als het gaat over dat waarop liefde is gestoeld. Ze hemelen de makers van odes en invocaties op: maar ze verleiden en zoeken met zorg de mannen uit die gezond zijn en ingaan op hun charmes. [...]
Geen opmerkingen:
Een reactie posten