Donderdag
Toos en ik praten over de dag van gisteren. Moe, hoofdpijn, aspirine. Veel telefoontjes. Kinderen komen thuis. Lot is ook moe. 'Al dat gezeur aan mijn kop. Je moeder was op het journaal. Alsof ik dat niet weet.' 's Middags naar de winkel van Willa Reinke. Praten, met een vijfde en zesde klas. Naar huis. De meneer voor het riool is geweest. Wij mogen geen kartonnetjes van closetrollen meer in de wc gooien. Ik beloof dat voor zover ik dat kan beloven. Lees 's avonds de kranten en tijdschriften door. De één verwijt mij gebrek aan inzet, de ander hoopt dat ik nog eens een echt mooi boek zal schrijven. Dat hoop ik ook. Veel over het kind en kinderboeken. Heel veel. Op de HP stapt Guus Kuyer naast het kind van zijn beste vrienden door God zijn grote weide en hij krijgt daar mooie gedachten van. Ja, denk ik. Oom Guus heeft gelijk. Wij allen zijn stakkers. Je staat er toch niet van te kijken dat we het eeuwige leven als troost hebben uitgevonden? Het aardige van het artikel is dat je het woord kinderen door heel veel andere kunt vervangen en dan is het allemaal nog waar en het omgekeerde ook. Zo heb je nog eens iets aan een artikel. Ik krijg toch maar liever gewoon een kind. Lichtzinnig wezen dat ik ben. Wat jij, Oom Guus.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten