Woensdag 5 oktober
'Nog één hap, en onze Bep was geëlektrokuteerd!' Zorgelijk buigt mijn één na jongste zoon zich over het snoer van de schemerlamp, waar onze teckel bijna rechtdoorheen heeft gebeten. Zijn jongste broer Willem en ik staan wat hulpeloos achter hem. Willem draagt de mand met boeketten en kadootjes die ons ten deel vielen na de première van de musical 'Wordt er in de ruimte ook gelezen', die deze middag in de Krakeling werd opgevoerd. De mitella om mijn linkerarm en de vreemde orthopedische kraag om mijn nek ('rosé,' zei de neuroloog opgewekt, 'ze zijn er ook in rose!'), kunnen de pret niet bederven; de zenuw-wortelontsteking in je rug, die voor deze eigenaardige kledingstukken verantwoordelijk is, went al aardig, pijn kan ook fungeren als achtergrondmuziek, of misschien ben ik wel gewoon een ordinaire masochist!
Enfin, de teckel leeft, de musical ook, gezien het enthousiasme van het publiek en er moet nu wel gegeten worden. De Febo biedt uitkomst, Ruud is al vroeg naar Stadskanaal vertrokken om met de Rob de Nijs-band op te treden. Hij staat in deze situaties meestal klaar met zijn beroemde bruine-bonenschotel, maar nu kiezen we maar de weg van de minste weerstand. Zoon Ruud-Jan (met rijbewijs) haalt hotdogs, frites met, hamburgers, vergeet het beroemde kalfsvlees-speciaalkroketje, waar ik zo op tippel. Ik neem dus maar gewoon een boterham en demp mijn schuldgevoel over al dat junk-food met het verstrekken van biergistpillen en vitaminekruistabletten.
Bij het onderstoppen van mijn jongste zoon, die heeft meegespeeld in de musical, fluistert hij mij in het oor: 'Ik ben toch zo vreselijk blij, dat ik mee heb mogen doen!' (Klinkt er iets van de pathetiek van een ouderwets acteur in zijn stem...?)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten