Donderdag [4 oktober]
Honderdste [voorstelling] achter de rug. 't Is dan toch 11 uur geworden. Op het moment dat die hoogspanning van je is afgevallen voel je je chaotisch. Het is zo iets als wanneer je in zee in de branding door een enorme golf door elkaar gesmeten wordt en je niet meer weet of je nog rechtop, of op je kop, of dwarsligt-en dan lig je ineens op het strand. 'Eind der rol' zou Van Gasteren zeggen. Als we aan een nieuw stuk beginnen, zitten we om de tafel. Iedereen leest dan voor de eerste keer hardop zijn rol. Vroeger kreeg je niet het hele script, maar de souffleur had de rollen uitgeschreven in goedkope schoolschriften. Hij schreef zeer groot, want hij kreeg 1 cent per bladzij. Toen Van Gasteren eens een kleine rol kreeg toebedeeld, las hij halverwege de eerste acte de laatste zin uit zijn schrift, sloeg quasi verbaasd enige bladzijden om, zag slechts lege vellen en sprak met zijn zware bas en rollende rrr's: 'Einde der rol!'
Waarom zie ik toch zo ontzettend op tegen interviews? En nog meer tegen foto's laten maken. Het laatste is duidelijk. Ik vind mezelf lelijk (welke vrouw vindt dat niet), wordt dus over-conscious, trek met mijn mond, trek rimpels, knijp met m'n ogen, kan niet ontspannen - en de arme fotograaf kan negen-en-twintig van de dertig foto's weggooien.
Ik weet al jarenlang dat het publiek, dat die ene geslaagde foto te zien krijgt, dit verhaal niet gelooft, maar het is de bittere waarheid. Interviews daarentegen vallen altijd mee, zijn soms stimulerend of zelfs gezellig!
Doordat 'Céline' deze maand op TV komt kreeg ik een aanvraag van de KRO- en van de VARA-gids. Nu is er waarschijnlijk geen mens op beide bladen geabonneerd. Dus ik stelde voorzichtig voor of de heren niet tegelijk konden komen, dat zou mij veel tijd besparen. 'Tja,' zei een redactielid, 'dat hebben we alleen wel eens met Heinz Rühmann gedaan. Die had ook zo weinig tijd.' 'Nee', zei ik, 'ik ben niet zo'n internationale figuur als Heinz Rühmann en ik heb juist heel veel tijd omdat ik in een nachtploeg zit. Maar daardoor ben ik op mijn vrije tijd overdag zo gesteld.' Toen hebben Ton van Helden en Herman Post de handen ineen geslagen. Ze kwamen zonder fototoestellen, want Joop van den Ende had alle fotomateriaal van Céline ter beschikking gesteld, en zo werd het een zeer geanimeerde theepartij. Voor mij. En ik hoop ook voor hen.
Fantastisch !
BeantwoordenVerwijderen