Vrijdag 22 februari 1974 Eric komt om half negen aan. Hij heeft Thea naar school gebracht. We moeten eigenlijk naar de tandarts maar bellen die dan maar af. We zijn toch grieperig en snipverkouden. Eric vindt het niet goed dat ze niet naar zijn stervende opa mogen. Hij zegt: 'Je mag die ouwe mensen maar niet alleen laten sterven.' Hij heeft pas een filmpje gezien uit Amerika daarover op de tv. Plastic grasmatjes op de aarde rond het graf. Dat de verschrikking van de dood maar helemaal met plastic aan het oog wordt onttrokken. Hij zegt dat Maria een schuldgevoel heeft omdat ze er niet sterker bij opa op heeft aangedrongen dat hij zo'n spruitje in zijn oor zou nemen. Hij bedoelt een gehoorapparaat, waardoor die ouwe man die brommers aan had horen komen en het ongeluk waarschijnlijk niet gebeurd zou zijn.
Joost de Wit van de Stichting voor Vertalingen belde me op. Hij vroeg: 'Heb je daar een stoel bij de hand?' Ik zei dat dat zo was. Hij zei: 'Ga er dan op zitten.' Ik dacht dat hij een lang verhaal te vertellen had, 'en houd je dan goed vast.' En toen vertelde hij dat de Amerikaanse uitgever Dell, Turks Fruit ging uitgeven en dat ik een bedrag aan voorschot krijg, zo hoog als nog nooit is gegeven namelijk: 'Tweeëntwintigduizend en vijfhonderd dollars.' Ik hoop dat er geen een bij is met een gaatje.
Naar de tuin. Vanaf het hoofdpad zie ik al dat het tuinpad een warmoes is. De lijster heeft al mijn mos, zelfs de grootste lappen van een paar vierkante decimeter, over het pad gedonderd. Het grootwaterhoefblad komt met steeds grotere rozige kolven boven de modder uit. De schoenlappersbloem of bergenia bloeit lustig. De rabarber komt met zeugtepelgrote brutaal rooie spruiten boven de grond uit.
Maak het interview met Willem en Truus van Hanegem af.
* Dagboek 1974
* Jan Wolkers (1925-2007)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten