Antwerpen. maandag 28 december 1987
Ik weet dat het niet pijn moet eindigen, omdat het met pijn is begonnen, met pijn verliep en verloopt. Iedereen komt aan zoals hij heeft gereisd. Er bestaat niet zoiets als een vredig punt, een serene bergtop vanwaar je gelukkig terugblikt op een bestaan dat dagelijks op het niets moest worden bevochten; op jezelf. Misschien heeft het geen zin, veel vragen te stellen naar het hoe en waarom van je gedichten. Laat ze gebeuren Laat ze blijven gebeuren. En heb geduld, want als het gedicht jou zoekt moet je klaarstaan. Blijf aan je tafel zitten. En begin niet te drinken uit angst voor de leegte, de stilte, het wit.
Antwerpen, dinsdag 29 december 1987
De kroeg, vanavond, in het hartje van de winter: warme moederschoot waarin wij mannen, grote kinderen, ons onderdompelen, in de roes van alcohol en handenschudden, nicotinemist en dure vriendschapseden, zweetlucht en gelach en alles overstemmende muziek. En dat alles aanzien, spiernuchter zoals jij vanavond. Tristesse.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten