Dinsdag 30 juni '42 ± half 12 's morgens • Vannacht erg onrustig geslapen. De hele nacht B. verteld van de deportatie naar Polen en mijn dagboeken in zijn zorg aanbevolen (!). 's Morgens vroeg herhaaldelijk wakker geworden met een loodzwaar gevoel en steeds opnieuw gevlucht in de slaap, met de neiging om als een mol in de grond te kruipen en alles te vergeten. Voor het opstaan met mammie er een lang gesprek over gehad. Tot de conclusie gekomen, dat zoiets nog wel een maand of 3 kan duren, en ons met de illusie gevleid, dat er binnen die tijd heel wat kan gebeuren. Ook is het niet zeker, dat we er zouden moeten omkomen, er bestaat nog een kleine kans, dat we het ondanks Engelse bommen, Duitse mitrailleurs en Poolse epidemieën overleven. Hóe, dat is de vraag. Ik heb het stukje van gisteravond overgelezen en me geërgerd aan mijn grondeloos egoïsme. Ik kan alleen maar denken aan wat mij persoonlijk raakt. Het klinkt onmenselijk wreed en gevoelloos, maar ik geloof, dat ik Nico zou verkiezen boven mijn ouden. Het regent al de hele morgen. De Amstel ligt in een grijs zilverlicht en de straten glimmen van vocht. Duivendrecht gaat half schuil in grijze nevels. Er hangt iets onzegbaar mclancholieks over alles. Wat een verschil met gisteren, toen ik 's middags op het dak heb gelegen, dommelend in de hete zon. Op het zand krioelde het van kleine, halfnaakte kinderen met emmers en schopjes, de lucht weerklonk van hun schelle stemmen. Het was een allergrappigst gezicht, al die bruine lichaampjes. Overal zaten groepjes moeders te breien en te kletsen, het had wel iets van Zandvoort. [...]
Geen opmerkingen:
Een reactie posten