7 maart 1835
We bleven drie dagen in Concepción en zeilden toen naar Valparaiso. Omdat de wind uit het noorden kwam, waren we te- gen de avond pas bij de monding van de baal van Concepción. Omdat we heel dicht bij land waren en er mist kwam opzetten, lieten we het anker vallen. Vervolgens kwam een grote Amerikaanse walvisvaarder langszij, en we hoorden de yankee tegen zijn bemanning vloeken dat ze stil moesten zijn terwijl hij luisterde naar de branding. Kapitein FitzRoy riep hem met luide, heldere stem toe dat hij ter plaatse voor anker moest gaan. De arme man moet hebben gedacht dat de stem van de wal kwam, want een verwarring van kreten steeg onmiddellijk op van het schip — iedereen schreeuwde: ‘Laat het anker vallen! Vier de kabel! Zeil minderen! Ik heb nooit zoiets lachwekkends gehoord. Als de gehele bemanning van het schip uit kapiteins had bestaan, zonder matrozen, hadden er niet méér orders kunnen zijn gegeven. Later ontdekten we dat de stuurman stotterde. Ik neem aan dat alle zeelui hem een handje hielpen bij het geven van orders.
[...]
Geen opmerkingen:
Een reactie posten