Ik zou de laatste bladzijden willen vullen met al de vreugde van gisteren. Stortvloeden van kussen van Henry. De stoten van zijn vlees in het mijne, terwijl ik mijn lichaam tot een boog spande om beter met het zijne samen te smelten. Als er vandaag een keuze gemaakt moest worden tussen June en mij, vertelt hij me, zou hij June opgeven. Hij kon ons voor zich zien, getrouwd en samen van het leven genietend. 'Nee,' zeg ik, half plagend, half serieus. 'June is de enige. Ik maak je groter en sterker voor June.' Een halve waarheid; er is geen keuze. 'Je bent te bescheiden, Anaïs. Je beseft nog niet wat je me gegeven hebt. June is een vrouw die door andere vrouwen kan worden uitgewist. Wat June geeft kan ik bij andere vrouwen vergeten. Maar jij staat apart. Ik zou duizenden vrouwen na jou kunnen hebben en zij zouden jou niet kunnen uitwissen.'
Ik luister naar hem. Hij is uitgelaten, en dus overdrijft hij, maar het is zo heerlijk. Ja, voor een moment weet ik het, het zeldzame van June en van mij. De balans slaat op het ogenblik naar mij door. Ik kijk naar mijn eigen beeld in Henry's ogen, en wat zie ik? Het jonge meisje van de dagboeken, die verhalen vertelt aan haar broertjes, veel huilt zonder aanleiding, gedichten schrijft - de vrouw tegen wie men kan praten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten