Nacht van woensdag [5] op donderdag [6 oktober]
Ondanks de smartiekleurige pijnstillers, de verrukkelijke valium-tabletten die de zorgzame en bovenal begrijpende dokter V. heeft voorgeschreven, wil de slaap niet komen. We laten alles nog eens de revue passeren, de synopsis opdracht van de CPNB om iets aardigs te bedenken voor de opening van de kinderboekenweek, het enthousiasme hierover, de onvoorstelbare tilkracht van Marijke Gelderman, die uit budgettaire overwegingen ging lobbyen bij de omroepen en uiteindelijk de KRO bereid vond mee te doen, zodat het budget rond kwam. Toen het schrijven, een opwindend karwei, samen met mijn wettige echtgenoot dag en nacht kibbelen, zingen, stampvoetende dansjes uitvoeren, duizend keer roepen: 'Godverdomme, waarom begrijp je nou toch niet wat ik bedoel!', en af en toe de vonk voelen overslaan, zo ongeveer alsof er een nieuwe bougie in je auto wordt gezet! Dan het moment van voorlezen en voorzingen aan de opdrachtgevers, de muziek sloeg aan, men zong al mee, het kind was geboren, nu de nazorg! De muziek werd opgenomen, buitengewoon deskundig door Eddie Hilberts, een echte popspecialist, door de muzikanten van de Rob de Nijs-band. Jongens die fantastisch op elkaar zijn ingespeeld zodat de sound nèt even dat extra heeft watje met een dagje studiomuzikanten niet haalt, ook al zijn ze nog zo goed.
Op de twee heetste dagen van de eeuw zongen de zestien, op persoonlijkheid en stemkwaliteit geselecteerde kinderen met grote lust en energie de liedjes in. Je mag wel zeggen, dat ze zich uitleefden. Het was feest, weliswaar een beetje een slopend feest, maar aanstekelijk. De banden voor tv, grammofoonplaat en zaaluitvoering behoefden veel nazorg. Het was een klus, maar het resultaat stemde tot tevredenheid. De hemelbaby's, zoals de cast in de wandeling al werd genoemd, kregen de bandjes mee met vakantie. Begin september zouden de repetities beginnen.
Dan de regie-opdracht, door omstandigheden nogal onverwacht en hoewel een goede vriend mij juist had laten beloven om op alle aanvragen voor wat dan ook mij te laten antwoorden: 'Mag ik er even over denken?' Nu absoluut en direct 'JA' gezegd. De kans om een droom in vervulling te doen gaan.
Beetje zenuwachtig, beetje gespannen aan de slag. Gewoon maar eerlijk voor de draad gekomen, dat dit m'n eerste toneelregie was, wel het vak van de andere kant van haver tot gort kennend, maar slecht op de hoogte van techniek, lampen, etc. Droom uitgelegd aan team, Max de hoofdinspiciënt, Bert en Piet, de twee inspiciënten van de Krakeling, Antoinette de regieassistente, (wier kwaliteiten van dien aard zijn, dat ik hierna zowel een harde pornofilm als een documentaire over het dresseren van zeeleeuwen met haar aandurf!)
Medewerking Krakeling, die uit het oogpunt van theaterfaciliteiten best kritiek oproept, maar gezien het hier een musical betrof die in de ruimte speelde, over een balkon beschikte, plotseling het meest geschikte theater van het land bleek te zijn!
Produktieteam heel competent en inventief. In mijn nieuwbakken functie van regisseur allerlei bezuinigende beslissingen genomen, hele stukken decor overbodig verklaard, dure ruimtekijker geschrapt, de beeldige parachutezijden overalls voor de kinderen geschrapt tot groot verdriet van Van Hirtum, die ze snel verving door eenvoudige jogpakjes. Ingewikkelde ruimtehoofddeksels door Gert Duijker op ingenieuze wijze laten vervangen door appelmoeszeefjes zonder handvatten met daarop weer meesterlijke sterren en andere ruimteattributen, kortom, het was een veldslag, maar iedereen was buitengewoon solidair. Het enige waar niet op bezuinigd werd, was het z.g. 'black light', een speciaal soort belichting met ultraviolette lampen, waardoor alles, dat beschilderd en bestreken was met speciale verf en schmink, er fluorescerend uit komt te zien.
Dan de première! De kinderen waren fantastisch. Ze roken het publiek en gingen echt spelen, iets datje ook vaak bij beroepsacteurs ziet, ze geloofden erin. En een van de leukste ervaringen van het werken met de ruimtebaby's: er bestond geen animositeit, niks geen gezeur van 'jouw rol is groter', oi 'ik heb haast niks te doen!' Iedereen voelde zich even belangrijk en zo was het ook. Hannah de Leeuwe had precies aangevoeld hoe kinderen het dansen direct vanuit de muziek konden invullen, niks geen enge stapjes, standjes of oneigenlijke bewegingen. Alles zag er uit of het ter plekke spontaan werd geïmproviseerd, terwijl er toch vier weken behoorlijk hard aan is gewerkt. De geluidsjongens, de inspiciënten, iedereen functioneerde optimaal.
Alleen de raket vertrok een beetje traag, maar een kniesoor, die daar nog op lette.
Frank Rosen, de man die het meesterlijke decor ontwierp en die fanatiek gekleurde halve bolletjes over het interieur van de Krakeling verspreidde, zakken vol werkelijk, iedereen plakte mee, immers, straks beschenen door de U.V. lampen zou dat de illusie geven van het zitten in een reusachtig planetarium, antwoordde op de vraag, wanneer hij zou stoppen met plakken: Morgenmiddag om 2 uur! Het uur van aanvang!
Tevreden over onze gezamenlijke inspanningen en het resultaat ervan sliep ik, tegen het ochtendgloren, in.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten