11/9.
D. gisteren laat aan de telefoon. Over dat hij af en toe zin heeft om eruit te stappen. Maar dat heb ik ook, zei ik. Volgens mij is het volstrekt normaal. Meer zelfs: misschien is het abnormaal om niet door zelfmoordverlangens te worden gekweld.
Brief nav mijn tekst overig La vie sexuelle de Catherine M in VN: 'Ik vind uw woorden en die van Millet een ziekelijke aberratie.' En: 'Onlangs hoorde ik nog een Vlaamse prof in de Engelse taal en letterkunde zeggen dat u behoorlijk aan het afzakken was.' En: 'U sleurt uw naam (die vroeger goed klonk) steeds dieper door het slijk.'
En op het rectoraat van de KUB is een envelop binnengekomen (zonder vermelding van afzender, moedig en dapper als de mensen zijn) met het interview en daarop met de hand geschreven de vraag:'Hoe kunt u haar aan uw universiteit laten doceren?'Het rectoraat stopt dit 'schrijven' dan zonder een woord commentaar in een estafette-envelop en legt het in mijn vakje. Zijn ze het ermee eens of zijn ze het er niet mee eens? Of willen ze er gewoon niets mee te maken hebben?
Die eerste man beweert ook dat hij me ooit heeft zien voorlezen in een jurk die volkomen doorschijnend was. Man met rijke fantasie, voorwaar.
Voor het eerst in mijn leven in een roman (Meisje niemand van Tomek Tryzna) iets gelezen over iemand die zich gedraagt zoals Veerle vroeger tegen me deed, nu eens uiterst aanhankelijk en afhankelijk ('streel me, knuffel me, red me'), dan agressief alsof de baarlijke duivel in haar was gevaren.
Apocalyps in New York en Washington. Oeverloos geleuter en gespeculeer op elke radio - en televisiezender, terwijl er eigenlijk geen nieuws is tenzij het verschrikkelijke feit van de aanslagen zelf. And that's very very bad news.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten