Donderdag
In de trein vertelde de conducteur dat hij de hele nacht geen oog had dichtgedaan. Door de hevige storm had hij de wacht gehouden bij zijn schuurtje, hij was bang dat 't in zijn geheel de lucht in zou waaien. Ik voelde me niet zo lekker, omdat we Daantje uit bed haalden en toen meteen weg moesten. Dat kon hij niet volgen, ik eigenlijk ook niet.
In twee groepen gewerkt, één met bekende, andere met nieuwe opdracht. Jaap was er voor 't eerst bij, erg knap hoe hij meteen meespeelde. Alleen het onderwerp is zó erg (ouders, die van de dokter horen, dat hun kind zal sterven en dan bij haar op bezoek gaan) dat we de slappe lach kregen. Door het improviseren komen er altijd zulke onverwachte persoonlijke dingen boven, je zit naar een hele authentieke situatie te kijken. Boven hadden ze voor elkaar figuren bedacht in een bejaardentehuis. Ze waren er 2 1/2 uur mee bezig geweest en het leek of deze bizarre club oudjes al jaren op dat zaaltje met elkaar op de dood zat te wachten: Putje - Schipper - Osdorf - opoe Ligthart, een wonderlijk samenraapsel, elk met een eigen identiteit, met oplevingen uit het verleden. Ik denk: zouden ze van binnen aan hun eigen oud zijn denken? Gauw naar huis, altijd nét met rennen, de trein halen. Daan en Jesse wakker - naar menéle - spelen - neenee Jesse maggeniet auto's. Jesse loopt minder pasjes los dan gisteren. Ik denk, wat is hij vrolijk - lekker prutsen - lekker kruipen. Zoals die kinderen spelen, zo zouden wij het ook moeten doen. Daar komen we wel steeds dichter bij, geabsorbeerd in wat je doet, zonder bijgedachten.
's Avonds, na barre tocht — gelukkig zelf de kleintjes naar bed kunnen brengen — in de Vrije Universiteit voorstelling van Toestanden. In grote collegezaal. Erg vol. Raar, ik moest om alles lachen, iedereen leek zo vers in wat hij deed. Thuis had Devika 2 koeken met noten voor ons klaargelegd met een lief briefje erbij. Iemand van tien weet precies wat je nodig hebt. Deze dag leek eindeloos.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten