December 1932
Een warme zon, rustig water, een zwakke wind in de rug. Na een week met ruwe zee was het eindelijk mogelijk te schrijven. De passagiers, die tot nu toe onzichtbaar waren, doken op en begonnen met dekspelen. Er was geen muziekband. Het schip was klein, oud en traag, een vrachtboot met een paar passagiers waaraan weinig aandacht werd besteed. Pas toen de zee kalm werd, zag je hoe traag het schip was. Met een comfortabeler schip had je in Trinidad moeten overstappen op een andere boot. Het reisgezelschap was waarschijnlijk kenmerkend voor deze route: drie of vier planters die terugkeerden naar de eilanden, mannen die er ouderwets uitzagen, met magere, bruine gezichten en zware horlogekettingen; twee dominees, één blank en één zwart en allebei minzaam; twee Engelse dronkelappen die deze 'rondvaart' voor hun gezondheid maakten en die beiden een slecht humeur hadden als zij nuchter waren; enkele onopvallende vrouwen met uiteenlopende huidskleur die op weg waren zich weer bij hun echtgenoot te voegen of een broer te bezoeken; een aardig Engels gezin op vakantie, dat elke dag van hun winter zorgvuldig van tevoren had gepland; een elegante jonge negerin met paarse lippen, een enigszins excentrieke jongeman van de Filippijnen die een zwak had voor eilanden. Slechts een paar gingen helemaal mee naar Georgetown.
Iets deprimerenders dan de eerste nacht van deze reis heb ik als volwassene nog nooit meegemaakt. Wij voeren af van de haven van Londen. Het was intens koud; de verwarming was kapot en de bar was gesloten tot we op zee waren. De meeste mensen hebben wel een reden om triest te zijn als het vertrek een feit wordt. In de schemering werd een sloepenrol gehouden; terneergeslagen en elkaar wantrouwende passagiers defileerden in rijen langs de haveloze en rillende Brits-Indische matrozen; wij waren overal omgeven door grauw water en grauwe fabrieken langs de Theems. Dat was het dieptepunt van de reis; alles wat erna kwam was vakantie.
Dat wil zeggen, voor diegenen onder ons die geen last van zeeziekte hadden. Vanaf het moment dat wij in het Kanaal kwamen tot een dag voorbij de Azoren, rolde en slingerde de boot ontzettend. Behalve zeeziekte, zijn er nog vele andere nadelen aan ruw weer verbonden: het lawaai is voortdurend aanwezig, elke beweging wordt een zware inspanning, slapen is moeilijk, de stewards worden luimig. Een gunstig gevolg van ruw weer is evenwel dat de kinderen zich rustig houden; want het is algemeen bekend dat kinderen op zee en bij mooi weer een van dc ergste beproevingen van de reiziger vormen. [...]
Geen opmerkingen:
Een reactie posten