Josep Pla -- 23 maart 1919

• Josep Pla i Casadevall (1897-1981) was een Spaanse schrijver en journalist. Zijn dagboeken over de jaren 1918-1920 zijn in het Nederlands vertaald door Adri Boon, en uitgegeven onder de titel Het grijze schrift.

23 maart. Zondag. Xavier Güell nodigt mij uit om bij hem thuis te komen eten. Appartement aan passeig de Gracià, stil, enigszins drukkend, temerig. Smakelijke maaltijd. De familie wekt de indruk dat er menige scheve schaats gereden is. De vader is de heer Tarragona, gezet, blond klein, kaal, met een bril. Hij komt over aJs een keiharde man met een geringe verbeelding. Er is een verloren zoon, een avonturier die in Amerika rondzwerft. De dochter is een meisje met een overweldigende levenslust, een schitterende Diana. Over mevrouw, lang, blond, teer, ligt een waas van misnoegen. Over het geheel genomen is de sfeer er gereserveerd en kil. Het lijkt of zij voortdurend om zich heen loeren met de gedachte redden wie zich redden kan. Burgerfamilie.

24 maart. Algemene staking. Barcelona biedt een spectaculaire aanblik.
Naar verluidt schijnt de situatie te zijn ontstaan als gevolg van het niet uitvoeren van de kant van de werkgevers van de eisen die een einde hebben gemaakt aan de staking van La Canadenca.
Gedurende de morgen blijf ik thuis; 's middags ga ik de straat op. Iedereen praat zachter dan normaal; op de Rambla maakt de stilte dat het gekwetter van de mussen schril klinkt. Tegen de avond is de duisternis compleet. In het Ateneu branden kaarsen. Overal is men zeer afwachtend, overbodig te zeggen op het Ateneu. Lopend door de straten hoor je bij de deuren van de winkels mensen zich het hoofd breken of zij wel of niet een lichtje in de etalage moeten zetten. Veel middenstanders krabben zich in de nek. Ik ga naar Drassanes. De Rambla en de zijstraten krioelen in het donker van de mensen. Escudellers biedt letterlijk de aanblik vaneen wolvemuil en is zo duister dat de voorbijgangers er elkaar ruw opzij duwen. De stad lijkt een immense, donkere, onontwarbare kluwen. Je hoort echter, zonder dat je precies kan zeggen waarvandaan, het melodietje dat de blinde op zijn viool speelt of de dreun van de bedelaar die tegen de muur staat. Op plaça del Teatre is de liefdesmarkt afgeladen. Het gebrek aan licht werkt als een afrodisiacum. Op de tast keer ik naar het kosthuis terug. Vanaf Canaletes dunt de dichte mensenmenigte uit. Enorme verbazing dat er geen licht is in huis. Stille avond; het lijkt of Barcelona mediteert. Maar misschien slaapt men gewoon.