Het gaat me weer aan het hart dat Peter vertrekt. We hebben een heerlijke fietstocht door de polders gemaakt. Repareerde de kraag van zijn jas (en zijn tas). Hij is gepakt met kaas, koffie, sambal en ketjap. Hij prepareerde enveloppen met hasj, die ik naar Londen moet sturen. Ik was in tranen nadat ik hem op Schiphol had afgezet. Hij zei dat er geen beginnen aan was om voor alles te bedanken. Dat wil ik helemaal niet. Hij had een heerlijke tijd gehad. Wat zal er in het vliegtuig allemaal in hem om gaan? Edwin staat aan de andere kant om hem op te halen.
Ik voel me triest en eenzaam. Maar zo is het nu eenmaal. Ik vroeg me in de auto trouwens af waarom ik huilde. Het is immers niet de laatste maal dat we elkaar omhelsden of dat we samen waren? Het zou de laatste keer kunnen zijn en dat moeten we nooit vergeten. Ik ben een beetje de kluts kwijt. Na die zalige dagen is de schok van een vol leven met Peter naar een doodse stilte moeilijk te verwerken. Ik belde hem op het moment dat hij het appartement in Phoenix House binnenwandelde. Edwin had hem niet afgehaald, slechts een briefje achtergelaten. Lullig om zo in Londen thuis te komen. Edwin berekent dit soort dingen, afschuwelijk. Dan is Peter volgens hem te lang weggebleven. Ik ben 2 september niet naar mams graf gegaan. Althans, er staat niets over in mijn dagboek. Hoe is dit in godsnaam, pas zes jaar na haar dood, mogelijk? Ik herinner me dat ik toen, 2 september 1974 's ochtends bij haar was. David Russell wachtte als gewoonlijk in de auto. Mam vertelde: ‘Ik ben vannacht zowat gestikt.’ Waarom heb ik na die uitspraak er niet direct een dokter bij gehaald? Ik was die dag zogenaamd ‘druk’ met Pieter Baaij, de gasleveranties en een bezoek aan Den Haag. Mensen zijn ondingen.
Willem Oltmans (1925-2004) was een Nederlandse journalist. Zijn dagboeken (76 delen) zullen in hun geheel online worden gezet bij de dbnl. De papieren versie wordt uitgegeven on der de titel Memoires.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten