Hoe snel we ons aanpassen aan de veranderingen in ons leven na 11 september, merk ik op de Frankfurter Buchmesse. Eerst verschijnen in de buurt van De Arbeiderspers als Arabieren vermomde veiligheidsagenten met walkietalkies. Dan wordt het plotseling akelig rustig rond de stand. Gewapende militairen sluiten alle uitgangen hermetisch af. Iedereen is alert, maar niemand raakt in paniek. De afspraken gaan verder. Dit is de nieuwe tijd. Ik betrap mezelf er even later op dat ik vanuit het metrostation omhoogkijk naar de MesseTurm. Misschien omdat ik hem van een afstand zie, stel ik me zeer duidelijk voor dat zich daarin, zoals een maand geleden in de Twins, een vliegtuig boort. Nauwkeurig neem ik de stappen door die ik in dat geval zal moeten zetten om zo snel mogelijk bij Lex te komen, die zich nog binnen bevindt.
De opkomst van Bin Laden grijpt ons allemaal zo aan omdat - ik althans voel het heel duidelijk - er diep in ons een zekerheid zit dat alles op deze manier zal eindigen: met die ene gek die de wereld zal vernietigen. Eigenlijk hebben we het altijd al geweten. Die archetypische machtswellusteling is in zoveel verhalen en films gebruikt. Is hij daardoor in ons onderbewustzijn doorgedrongen of zijn die verhalen bedacht omdat het archetype al in ons aanwezig was? We hebben het altijd al geweten en dit keer is het dan misschien zover.
Nederland is weer begonnen het pokkenvirus aan te maken.
Arthur Japin (1956) is een Nederlandse schrijver. Zij dagboeken 2000-2007 zijn gepubliceerd als Zoals dat gaat met wonderen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten