Een of twee puntjes die genoteerd moeten worden.
Tijdens perioden dat ik me slaperig voel geeft het me nu een zekere voldoening om af en toe met diepe stem een zin uit te spreken. Vaak hebben die nergens iets mee te maken, maar even vaak vinden zij hun oorsprong in de beelden die aan mijn bijna slapend geestesoog voorbij¬trekken. Er gebeurt iets en ik stel er een vraag over alsof mijn ouders mijn gedachten kunnen lezen. Als ik vrij diep ben weggezakt, denk ik me in dat er iemand in de kamer is en wanneer ik geen antwoord krijg op mijn vraag ben ik altijd verbaasd dat niemand mij heeft gehoord. Vaak open ik dan mijn ogen en merk dat ik half heb geslapen. Maar vanmorgen, net nadat mijn bed was opgemaakt, en ter¬wijl moeder stof afnam, dutte ik plotseling in, en hoorde Jean Soutar levendig verslag doen van een ongeluk dat twee soldaten was overkomen voor Frans cottage. Toen Jean klaar was vroeg ik mam of ze gehoord had hoe het met de soldaten ging. Zij was volkomen verbijsterd en ik moest de zaak uitleggen. Gisterennacht moet ik heel wat afgepraat hebben, want mijn ouders zeiden dat ze rond tien voor twee uit mijn kamer geluiden hoorden.
[William Soutar stierf op vrijdag 15 oktober 1943 tussen 2 en 4 uur ’s nachts]
vertaling: Harry Oltheten
Bij de Schotse dichter William Soutar (1898-1943) werd op jonge leeftijd de ziekte van Bechterew geconstateerd. De laatste veertien jaar van zijn leven was hij aan zijn bed gekluisterd. In die periode hield hij een dagboek bij, waaruit gedeelten zijn gepubliceerd onder de titel Diaries of a dying man (Nederlandse vertaling: Dagboek van een stervende).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten