[Juli 1918]
SCHURFT In Moskou woedt momenteel de schurft. Heel Moskou krabt zich. Het begint tussen de vingers, dan over het hele lichaam, een onderhuidse mijt, waar hij stopt ontstaan zweren. Dat gebeurt alleen 's avonds.
In de kantoren hangen briefjes: 'Handdrukken afgeschaft', (je kunt beter het kussen afschaffen!)
En laatst — een visite, waar een familielid van de gastvrouw — ook visite — haar met een soort ingehouden opwinding ondervraagt hoe, en wat, en hoe het begint, en waardoor het overgaat, en of het wel overgaat.
En haar uitroep van onverwacht inzicht: 'Abrasja, je hebt vast zelf een schurft!'
('Schurft' vat zij kennelijk op als de mijt zelf. Vlooien, vliegen, kakkerlakken, luizen, schurften.)
Wie weggaat krijgt, onder het mom van scherts, van niemand een hand. De gastheer deelt ter vermijding zelfs kussen uit. Het familielid is weerzinwekkend — een bourgeois. Ook zonder schurft al behoorlijk walgelijk. Het familielid is laf en heeft begrip voor ieders onthouding. Schurft is iets afschuwelijks. En ik, me bewust van alles, van de hele zinloosheid van gebaar en offer, steek hem in totale wanhoop en verkilling niet alleen mijn hand toe, maar houd de zijne ook nog eens ongebruikelijk lang vast.
Een waarlijk gevolgenrijke handdruk: voor jou, schurft-lijder, de zekerheid van mijn welgezindheid en daarom (gezien je schurft) een dubbel slapeloze nacht; voor mij, schurftloze — de schurft en daarom (gezien jouw zekerheid!) ook een dubbel slapeloze nacht.
Hoe hij geslapen heeft, weet ik niet. Ik had en heb in elk geval geen neiging tot krabben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten