29 juli In Woerden had ik in feite maar één standaardwandeling: Hollandse Kade heen, Hollandse Kade terug. Hier in Arnhem tel ik wel zes standaardwandelingen, en die kun je ook nog eens linksom of rechtsom maken. Toch komt het me voor dat de wandelingen in Woerden gevarieerder waren. Hoe is dat te verklaren?
Het kan zijn dat mijn herinneringen door nostalgie gekleurd worden. Het kan ook zijn dat de leeftijd me parten speelt: met het klimmen der jaren wordt het steeds moeilijker een landschap in te vullen met dagdromen. Maar ik geloof toch dat het landschap zelf de beslissende factor is.
Daar domineerden wolken. Lucht en licht legden een zweem van permanente verandering over de polder. En altijd een verrekijker bij de hand omdat er altijd wat te beleven was met vogels.
Hier domineren bomen, en bomen verspreiden nu eenmaal een sfeer van stilstand. Ik heb al heel wat bijzondere bomen op mijn wandelingen ontdekt, maar een week, een maand, een jaar later zijn het, hoewel nog steeds bijzonder, nog steeds dezelfde bomen. Er valt wel degelijk zoiets als gedrag bij bomen te bespeuren, maar je moet er wel een eeuwigheid de tijd voor nemen.
Beuken. Het is een en al beuk in deze omgeving. Ik heb het niet zo op beuken. Imponerend vaak, maar minstens even vaak deprimerend.
En wat de verrekijker betreft: je hóórt vogels in het bos. Als je alle vogels die je hoort zou willen zien, kwam je nooit meer thuis.
30 juli Een en al beuk, daarmee doe je de Veluwezoom een beetje onrecht. Er zijn ook heidevelden. Er zijn ook lichte bossen, veelal voormalig eikenhakhout met berk en een zee van adelaarsvarens. Hier en daar een verrukkelijk vergezicht. Hier en daar een heerlijk beekje, stromend water - wat me eraan herinnert hoe verstikkend de aanblik van al dat gestolde slootwater kan zijn.
[...]
Geen opmerkingen:
Een reactie posten