Zaterdag
Op 't eerste geluidje van Jesse naar beneden geslopen, om de muziekinstrumenten te halen voor de optocht. Heel zachtjes op de trap beginnen, want iemand van één zou weleens kunnen schrikken. Ze stonden allebei verbijsterd in hun bedje naar ons te kijken. Maar na drie keer hiep hiep hiep hoera deden ze keihard mee. De schommel was een hit, om de beurt erin. De clown, die Devika gemaakt had, was prachtig. Met z'n vijven tussen de nieuwe speeltjes, de bekers pap op de grond. Ik voel me intens gelukkig. Die momenten zijn er ook in het werk, steeds vaker. Daarom denk ik ook, dat er eigenlijk geen verschil zou moeten bestaan tussen je leven en je werk, omdat om beide goed te doen, je toch dezelfde instelling nodig hebt. Dat is natuurlijk makkelijk gezegd voor iemand die z'n werk erg fijn vindt en van niemand te horen krijgt zo en zo moet het, zonder datje dat zelf zo wilt. Jesse mocht zelf zijn taart eten. Heel behoedzaam, met z'n handen, langzaam kwam hij onder te zitten. Wat een verschil met Daan, die vorig jaar 1 werd en zeer snel onder zat. Vandaag voel ik ook heel sterk, dat door elk moment van die kinderen te beleven, ik ze nooit als 'lastig' ervaar. Waarom zijn er zo veel ouders, die bijna uitsluitend dat lastige van hun kind ervaren? Rampzalig. Carel Muller van Dennendal in Brandpunt gezien. Ik wil hem een telegram sturen, ik doe het niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten