Zaterdag
Eindelijk weer een doodgewone dag. Om negen uur opgestaan. Toen ik de huiskamer binnenkwam scheen de zon. De kamer was licht en geel. Een hoornconcert van Mozart, gespeeld door Dennis Brain opgezet. De hoorn is een instrument van versluierde vrolijkheid, niet hel en helder en uitbundig, maar een beetje donker, een beetje hees. De zon verdween na een tien minuten, maar ze had zich gelukkig weer eens laten zien na al dat gesomber van de kerstweek, en hier en daar probeerde een streepje blauw zich de lucht zichtbaar te maken. 'Ik zal de boodschappen even doen,' zei ik tegen mijn vrouw.
Ik zei tegen de bakker: 'Eindelijk weer een gewone dag.' 'Bent u ook zo blij dat die rotdagen achter de rug zijn?' antwoordde hij. Ik zei tegen de groenteboer: 'Eindelijk weer een gewone dag.' 'Zegt u dat wel,' antwoordde hij. 'We gaan lekker weer gewoon doen.' 'Eindelijk weer een gewone dag,' zei ik tegen de slager. 'Wat u zegt, meneer,' lachte hij. 'Nou hoeven we ons niet meer te vervelen.' 'Eindelijk weer een gewone dag,' zei ik tegen de sigarenwinkelierster. 'Ach,' zuchtte ze, 'al dat gedrink en geëet. Een mens wordt er maar ziek en ellendig van.'
'Eindelijk weer een gewone dag,' zei ik, thuiskomend tegen mijn vrouw.
'Wat bedoel je?' vroeg ze. Ik antwoordde: 'Als alle Hollanders tegelijk vrij zijn voelen ze zich ongelukkig. Feesten kunnen ze niet. Ze vervelen zich omdat ze met zichzelf geen raad weten.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten