Gisteren tijdens de wandeling lang gepraat met Marina, een zachte, lieve vrouw die nog geen jaar geleden haar man heeft verloren toen een vrachtwagenchauffeur hem niet zag in zijn dodehoekspiegel. Marina is psychologe en zeer bedreven in het luisteren. Al pratende met haar hoorde ik mezelf de term 'onthechting zonder verbittering' bedenken om de houding te omschrijven die mij het best helpt. 'Het komt erop neer dat je je afschermt', zei wijze Marina. Dat beaamde ik. 'Ik wil geen pijn meer hebben', zei ik. 'Er is genoeg pijn geweest.' Iets optimistischer ging ik verder: 'Ik wil vooral het goede zien. Zeggen en denken: wat een feest dat ik hier mag en kan lopen bijvoorbeeld.' Het was een schitterende dag met een heldere, blauwe hemel. 'Ik wil niet meer treuren omdat ik Bart zo weinig zie. Ik wil hem ook niet meer missen. Maar als hij er is, wil ik denken: wat een feest!'
Achteraf wist ik niet of het klonk als de woorden van een depressief iemand, of een ontgoocheld iemand, of een gelaten iemand, of een wijs iemand.
Kristien Hemmerechts (1955) is een Belgische schrijfster. De dood heeft mij een aanzoek gedaan bevat een dagboek van negen maanden van haar leven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten