Ik zat aan mijn bureau in de voorkamer de krant te lezen en naar de radio te luisteren, toen ik plotseling het bericht hoorde dat in een van de torens van het World Trade Center een explosie had plaatsgevonden. Ik deed de radio uit en zette de tv in de slaapkamer aan. Het werd al snel duidelijk dat er sprake was van een serieuze ramp. De explosie deed zich voor om 12.18 uur 's middags in een ondergrondse garage, en de klap was zo zwaar dat het 110 verdiepingen tellende gebouw ervan schudde. Op een doorsnee werkdag zijn er in elke toren zo'n 50 duizend mensen aan het werk, plus hun bezoekers natuurlijk. Vandaag waren er kinderen van een kleuterschool in het gebouw, en sommigen van hen hebben uren in donkere liften vastgezeten. Op tv zag je mannen en vrouwen die hoestend en naar adem happend uit de nooduitgangen kwamen. Het sneeuwde licht, hun gezichten zaten onder het roet. De meesten hadden rook binnengekregen. Ik kan me voorstellen hoe ze zich voelden; ik heb zelf longemfyseem.
Politieagenten en brandweerlieden zetten de slachtoffers zuurstofmaskers op. Bij enkelen liep het bloed over hun wangen. Sommigen waren uitgeput; ze hadden zich in totale duisternis van de bovenste etage een weg naar beneden gezocht, en nu ze op de gladbevroren grond stonden, zakten ze inelkaar.
De twee torens zijn de hoogste gebouwen van New York. Ze schijnen 250 liften te hebben. Zeker weten doe ik het niet want ik ben er nog nooit binnen geweest. In mijn ogen zijn het de lelijkste gebouwen van de stad. Twee reusachtige rechtopstaande dominostenen. Vandaag krioelde de omgeving van brandweerauto's, ambulances, eerstehulpwagens etc. Ik heb nog nooit van m'n leven zoveel van dat soort auto's bij elkaar gezien. Alle getallen zijn voorlopig, maar er schijnen vijf of zeven doden te zijn en duizend gewonden - de meeste door ingeademde rook. Na de explo¬sie werd de politie negentien keer gebeld door mensen die zeiden dat zij de bom hadden geplaatst.
Eerst werd gedacht dat er een transformator was ontploft, maar gaandeweg nam de overtuiging toe dat alleen een bom zoveel schade kon aanrichten. Terroristen? Hebben ze het nu op New York gemunt? Ik geloof dat deze stad nooit meer dezelfde zal zijn.
Edward Robb Ellis (1911-1998) was een Amerikaanse journalist en dagboekschrijver.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten