Wenen, 4 maart 1955
Mijn vierde film! Die Deutschmeister. Hij heeft vroeger onder de titel Frühjahrsparade veel succes gehad. Toen speelde pappie de mannelijke hoofdrol. Deze keer doet Siegfried Breuer jr. het. Ik heb die eerste film in Salzburg gezien. Pappie was werkelijk fantastisch. Ik hoop dat ik hem in deze nieuwe verfilming net zo goed beval, als hij mij toen.
Mammie en ik logeren deze keer in hotel Sacher. Het is een van de chicste hotels die ik ken. En ik ken er intussen al heel wat. In München, Keulen, Rome, Berlijn - Syracuse niet te vergeten. Ik ben nu zestien. En ik heb toch al een behoorlijk stukje van de wereld gezien. Duizenden mensen kennen mij, zonder dat ik hen ken. Daar voel ik me vaak ongelukkig over. Ik wou dat ik één keer met al die onbekenden kon praten en ze kon vragen: Vertel eens, wat vinden jullie eigenlijk van die Romy Schneider? Vinden jullie het een dom gansje met een hoop verbeelding, of niet? Het is allemaal zo moeilijk. Ben ik misschien echt niets anders dan een zeepbel, die op een dag met een harde knal uit elkaar spat? Dan is er plotseling niets meer van mij over dan een zielig restje schuim! Toch heb ik mezelf niet opgeblazen. Ik ben helemaal niet opgeblazen!
Hoe ik daarbij kom? Heel simpel. Ik heb vandaag gepraat met een oude rot uit het filmvak en die keek me zo met een klein lachje aan, een beetje sceptisch, alsof hij wilde zeggen: 'Nou, Romy, je buitenkant mag er dan misschien zijn, maar veel stelt het allemaal niet voor! De rest is allemaal het werk van de regisseur. En op een goede dag zit je daar met je talent, dan ben je uitgespeeld bij de film – en wat houd je dan nog over? Je hebt immers nooit iets verstandigs geleerd?' Dat heb ik zelf ook allemaal al lang bedacht. Maar het is onzin! Ik ben toch nog jong. Ik kan alles nog leren. En dat zal ik doen ook! Ik wil toneelspelen. Als het moet, wil ik me aansluiten bij een toneelgezelschapje in de provincie en daar beginnen als het dienstmeisje dat alleen maar hoeft te zeggen: 'Jazeker, mevrouw!' Voorlopig doe ik niets anders dan leren. En bovendien speel ik mezelf. Of ik nu koningin Victoria moet voorstellen, dat doet er niet toe, dat ben ik ook! Of zoals nu in Die Deutschmeister een meisje van het boerenland, dat ben ik ook! Steeds weer met andere variaties. Steeds met een andere tekst. Maar ik ben het zelf. En dat blijf ik ook!
* Ich, Romy: Tagebuch eines Lebens
* Romy Schneider (1938-1982)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten