donderdag 12 maartHet bewustzijn van de dood als eeuwig perspectief in de verte kan voor iemand een zo weinig morbide karakter hebben dat het eerder iets creatiefs, of tenminste harmoniërends in zich bergt. Wij worden er altijd aan herinnerd dat ons leven vergankelijk is en onzeker en dat we maar een keer door deze wereld reizen. Deze vermanende zekerheid weerhoudt ons van onmenselijke daden. Omdat we weten dat de dood ons op een dag zal treffen worden we ontvankelijker voor de behoefte aan menselijke tederheid. Er kan immers geen grotere dwaasheid bestaan dan het opvoeren van de menselijke ellende door ons steentje eraan bij te dragen, terwijl ons verblijf op aarde relatief toch al zo kort is?
Bij de Schotse dichter William Soutar (1898-1943) werd op jonge leeftijd de ziekte van Bechterew geconstateerd. De laatste veertien jaar van zijn leven was hij aan zijn bed gekluisterd. In die periode hield hij een dagboek bij, waaruit gedeelten zijn gepubliceerd onder de titel Diaries of a dying man (Nederlandse vertaling: Dagboek van een stervende).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten