August Willemsen • 20 augustus 1957

• Vanaf hun eerste gezamenlijke reizen naar het Zuiden, eind jaren vijftig, bleven vertaler August Willemsen (1936-2007) en beeldend kunstenares Marian Plug (1937) elkaar een halve eeuw lang schrijven, in brieven die verhalen van hun levenslange verliefde vriendschap. Bewaar deze brieven als je eigen tekeningen.

20 augustus 1957
Toen alles op was, verschenen de zigeuners. Een oude man, gekleed in de gaten van een zwarte broek, een wit hemd en een zwart vest, in gezelschap van twee jongens met oude gezichten. De kleinste had een maskerachtig bleek, vierkant gezicht, dunne lippen en felle, zwarte ogen. Hij verscheen plotseling aan ons tafeltje, praatte hard en razendsnel – tot hij ging zitten en een keiharde flamenco inzette. Ik heb heel wat flamenco gehoord en wist meteen: dit is goed. lk zat met kippenvel te kijken en te luisteren. Het café was nu stil, Ramón was vergeten, de deuren bleven dicht. Ik keek af en toe rond, zag door de dichte sigarettenrook heen de muren en de wijn – vaten, groenachtig uitgeslagen, overal flessen, glazen, peuken, hoorde die rauwe stem en het scherpe handgeklap – en besefte dat ik, op zestig kilometer van het beschaafde Frankrijk, in een andere wereld was. Dat ik een gebeurtenis meemaakte die zich misschien nooit meer zou herhalen. Sigaretten werden uitgedeeld, peseta’s opgehaald, flessen moscatel gingen rond. De ander was erbij komen zitten, wat ze zongen leek een gesprek: ze zongen elkaar toe, luisterden naar elkaar, keken elkaar aan. Zo ging het door tot drie uur in de nacht, waarna ze ons met z’n allen naar huis brachten. Ze kwamen uit Málaga.