20 aug.
‘Een preekstoel met koperen lezenaar’. In hetzelfde programma wordt gesproken over de weemoed die in een kerk hangt, waarvan de vroeger aanbeden piéta spoorloos verdwenen is. De aanhankelijkheid waarmede de kommentator over kerken sprak, als over het gebalsemd lichaam van een legendarische beauté. Een semi-erotische ingetogenheid.
21 aug.
Tijdens de vooravond in de onverwachte avondzon - het had de hele dag geregend - aan een essay werkend, hield ik bij tussenpozen even op, in de weidsheid van het polderlandschap verzinkend, als in een wijsgerige gedachte.
Deze namiddag met mijn lichtjes getalonneerde laarzen door de supermarkt wandelend, kreeg ik plots het gevoel een vrouw tussen vrouwen te zijn. Lichtzinnig narcissisme hierbij. Een apollinische beleving van het eigen lichaam.
22 aug.
De staat waarin leden van het Sandinistisch Bevrijdingsfront de vroegere gevangenissen van Somoza terugvonden: stinkend naar bloed en uitwerpselen.
Tijdens het kijken naar het tweede en laatste deel van een verfilming van Strindbergs ‘Apologie van een gek’ eraan denkend hoe ik zeven jaar geleden dit boek las in een hotel te Malmédy, met de moed der wanhoop en verlaten door iedereen en de gehele wereld. Ik had toen een eendere relatie als deze van Strindberg achter de rug: ik was er eveneens bijna krankzinnig van geworden.
Weliswaar niet zonder enig enthousiasme een boek over Nietzsche lezend, kon ik me vanavond toch niet van de indruk ontdoen dat heel wat van dat soort filosofie op het najagen van hersenschimmen en subtiele zelfmythologisering berust.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten