Anaïs Nin -- 27 augustus 1934

• Anaïs Nin (1903-1977) was een Franse schrijfster, die vooral bekend is vanwege haar dagboeken. Dit fragment is afkomstig uit Incest (vertaling Aafke van der Made).  Rank = Otto Rank, haar psychiater, en Henry = Henry Miller, de schrijver. Ze had met allebei een verhouding.

27 AUGUSTUS 1934
Mijn leven zal altijd een tragedie zijn. Nu ben ik in Louveciennes met Henry, waar we boeken inpakken voor ons huis, plannen maken, onze manuscripten opbergen, en ondertussen denk ik steeds aan Rank, hunker naar zijn liefde, hoop dat Henry me niet zal begeren. Ik wil eigenlijk niet met Henry leven, toch heb ik dit leven zelf gemaakt. Tegenwoordig wil ik alléén wonen, omdat ik van te veel mannen houd.
Nu is het Henry die zich vastklampt, die jaloers is, maar krijgt hij niet waar zijn egoïsme om vraagt? Een halve liefde.

Dinsdag. Ben bij een arts geweest die ontdekte dat de sage-femme [vroedvrouw] niets bereikt heeft. Ik moet geopereerd worden, en het kind is zes maanden oud, en leeft en is normaal.* Het zal bijna een gewone bevalling worden. Ik was zo zwaar geworden, en ik voelde lichte schokjes in mijn baarmoeder. Ik kijk naar beneden en zie de ronde witte buik. Mijn borsten zijn vol melk, een melk die nog niet zoet is. Terwijl ik de heuvel oploop naar Rank denk ik aan het kind. Ik zou het aan Moeder kunnen geven, en dat zou een verlossing voor Joaquin kunnen zijn. Maar verder zou het alleen maar een blok aan het been zijn. Het hoort niet in mijn leven met Henry; het hoort niet bij Rank, die al een kind heeft en toch al overbelast is; het hoort niet bij Hugh omdat het niet zijn kind is en hem alleen ongelukkig zou maken. Het hoort nergens. Ik ben een minnares. Ik heb al te veel kinderen. Er zijn te veel mannen zonder hoop en vertrouwen in de wereld. Te veel werk te doen, te velen om te dienen en voor te zorgen. Ik heb al meer dan ik dragen kan. Ik probeer aan Hugh, aan Henry en aan Rank te geven.

Toen ik bij Rank kwam was hij treurig en somber. Er wordt druk op hem uitgeoefend om naar New York te gaan, veel geld geboden en een baan. Hij heeft schulden. Maar hij wil hier blijven. 'Hoe kan ik daar naar toe gaan en alleen maar werken, zonder te leven? Mijn leven is hier bij jou. Ik wil niet gaan. Ik heb nooit succes willen hebben. Nu minder dan ooit.'
Deze conflicten, die hij anderen helpt oplossen, moet hij alleen oplossen. Ik kan hem niet helpen. Het gaat niet om zes maanden of een jaar, maar om een onbeperkte tijd. Waarom ga ik niet met hem mee als assistente?
Ik zou hem overal volgen.
Ik weet dat ik met hem mee wil gaan. Ik houd van zijn treurigheid, zijn vasthoudendheid, zijn toewijding. We zouden New York samen aankunnen, samen werken. 'Als ik gelukkig in mijn leven kon zijn,' zei Rank.

* Een paar dagen later werd het kind geaborteerd.