19 augustus 1929
Toen de zon opkwam stierf hij vredig. De eerste zonnestralen verlichtten zijn voorhoofd op hetzelfde moment dat hij zijn laatste adem uitblies. Ineens overgoten door het ochtendgloren, begon de zee in al zijn glorie te glinsteren. Terwijl ze zich over Diaghilev heen boog, sloot de verpleegster zijn ogen, die deze overwinning van het licht niet meer zagen. Op dat moment deed zich in dat hotelkamertje, waar de grootste tovenaar van de kunst was gekomen om te sterven, een tafereel voor dat zo Russisch was dat het door Dostojewski beschreven had kunnen zijn. Het einde van Serge was de vonk waardoor de wederzijdse haat, die door de twee jongens die aan zijn zijde hadden geleefd was opgekropt, tot ontploffing kwam. De stilte die authentieke drama's kenmerkt, werd verbroken door een soort gebrul. Kochno wierp zich op Lifar, die aan de andere kant van het bed geknield zat. Ze rolden over de grond, verscheurden elkaar, en beten elkaar als beesten. Ze werden door razernij opgezweept. Twee ziedende honden vochten om het lijk van hun meester. Toen onze eerste verbijstering was geweken, hadden de verpleegster en ik de grootste moeite om hen uit elkaar te trekken en ze naar buiten te werken, zodat zij de dode kon afleggen.
Geheel gebroken trok ik me terug en liep doelloos rond. Ik ging op een bank in de zon zitten en weet niet meer hoe lang ik er ben blijven zitten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten