Een filoloog van Brown met zijn vrouw te eten. Eentje van de generatie Bazarov. Wat hij wil is met behulp van elektrische calculators de elementaire structuur van taal bepalen. Woordregisters en evocaties kunnen volgens hem door apparatuur worden bepaald, en zo is het mogelijk om machines goede poëzie te laten schrijven. Daarmee zijn we dus weer bij de ouderwetse sentimenten. Ik denk aan mijn eigen gevoel voor taal, het intieme, het mysterieuze, het vermogen om met een nasale uitspraak de zeewind te suggereren die door Venetië waait, of in een harde 'A' het massief voorbij Kitzbühel. Maar dat is, volgens hem, allemaal sentimenteel gedoe. Het belang van deze machines, de drang om wetten uit te vaardigen, woorden als 'hoop' en 'moed' te calibreren, alle termen die we gebruiken voor het spirituele.
Ik loop met Federico [Cheevers zoon] op een lentedag en denk bij mezelf dat ik zal gaan wandelen met X., op zoek naar een koud meer of een buitenbad, daar een duik nemen in mijn niksie en dan mijn smerig gerief halen in zijn mollige reet. Ik leg die fantasie geen enkele beperking op, en waarom zou ik ook? X. bestaat niet. en als ik in deze tijd van het jaar bij een koud buitenbad kwam zou ik niet gaan zwemmen of de dingen doen die ik blijkbaar graag wil, maar er is in mijn hoofd blijkbaar wel degelijk ruimte, speelruimte voor onbezonnen seksuele uitspattingen die geen enkel verband houden met de feiten van het leven zoals ik ze ken. En wat me interesseert zijn de conflicten in mijn karakter, in ieders karakter, de hoge toppen en diepe dalen; in een paar minuten tijd kan ik verpletterd worden door schaamte, en even later zwem ik in een zuivere bron van eigendunk en zelfvertrouwen die opwelt als een bron in een meertje. En half slapend vraag ik me af of ik misschien last heb van een hardnekkig beeld van vrouwen, die schepsels van de ochtend, als rovers, gewapend met scherpe messen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten