28 oktober 1956.
Verschrikkelijke zondag. Gisteren ontving ik een brief van N.: 'Kom morgen...' Onmogelijk haar te antwoorden, behalve per telegram, en hoe moet je een telegram schrijven! Ik had een slechte nacht, was toen toch verplicht haar van het station te halen, om acht uur. Ik had mijn onmogelijke smoelwerk opgezet - een ander gezicht kan ik niet trekken - en ik dacht aan de hele dag die we zouden moeten doorbrengen. Ik heb haar meegenomen naar de haven, we hebben koffie gedronken, en zo verstreken de uren dan toch; restaurant, 's middags heb ik haar meegenomen naar vrienden op de Pointe du Leydé. Zodra ze me aanraakte was het afschuwelijk. Op vijf meter van elkaar gingen we terug, zij huilend, ik fluitend. Gruwelijk. Ten slotte, om zes uur, in mijn hok, heb ik met twee of alle handen mijn moed bij elkaar gegraaid en haar de verzekering gegeven dat ik niet in staat was wie dan ook te beminnen, behalve de eerste de beste, op straat, zo maar, en na vele tranen is ze weer vertrokken om de hele nacht in de trein door te brengen. Stumperds die we zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten