donderdag 29 april 1920
’t Is vanmiddag in den ministerraad weer tot een botsing gekomen. De aanleiding was een voorstel van Ruijs om alle vernietigingsbesluiten eerst aan ’t oordeel van Binnenlandsche Zaken te onderwerpen. Dit sloeg op De Visser en mij; de anderen hebben geen gemeenteraadsbesluiten ter vernietiging voor te dragen. Onafhankelijk van elkaar hadden we nota’s ingediend, waarin aangetoond werd dat dit principieel en practisch onmogelijk was.
Toen Ruijs er niet meer uit kon, wierp hij ’t over de gemeentefinantiën. Daarmee moest rekening worden gehouden en dit was de taak van Binnenlandsche Zaken. Zoo kwam hij weer op de finantiën in ’t algemeen; beweerde weer dat ’t nu maar uit moest zijn met wetsontwerpen die geld kosten; dat Peerbolte, onder den druk van Kan uit, met geld smeet, dat de woningpolitiek onnoodig schatten verslond, enz enz.
Toen ben ik ook uit mijn slof geschoten en heb Peerbolte krachtig verdedigd. Ik merkte op dat tien jaren lang voor volksgezondheid en woningpolitiek niets was gedaan; de ministers van Binnenlandsche Zaken lieten door Kan (secretaris-generaal) alles tegenhouden. Geen wonder dat nu de afdeeling Volksgezondheid, onder Kan uit gekomen, bij mij, die wèl voor deze groote volksbelangen veel voel, thans veel geld noodig heeft, zelfs wanneer zij zich tot ’t strikt noodzakelijke beperkt; dat zooveel mogelijk naar zuinigheid en bezuiniging werd gestreefd en dat ik er dus met kracht tegenop kwam dat aan mijn departement met geld gesmeten werd. Ruijs kroop weer in zijn schulp en kon dit doen, omdat de minister van Finantiën meedeelde dat hij juist een nota gereed had over de woningpolitiek. Dat zal weer een lollig kluifje worden.
Ik geloof dat ’t nu tijd wordt om eens met Nolens te gaan praten. De groote botsing kan nu niet langer uitblijven. Voorshands neem ik ’t geval niet al te tragisch op. Ze kunnen mij niet laten schieten zonder ’t geheele kabinet onmogelijk te maken!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten