(Zaterdagochtend, acht uur) Omdat wij gisteravond al om tien uur in bed lagen, werd ik vannacht om vier uur wakker, volkomen uitgerust. Ik dacht, vreemd genoeg, aan de zee, en aan mijn jeugd, zestig, zeventig jaar terug in onze eeuw. (Vervelend dat je een eeuw met zoveel anderen moet delen, leuk dat je haar met sommigen deelt.) Ik begon in gedachten een gedicht te maken. Het ging zo:
Je doet een kind niet de noordenwind cadeau
Wanneer het je om de zuidenwind heeft gevraagd.
Als je je spiegelt, spiegel je dan oprecht...
Het was heel stil in het hotel. Janneke sliep geruisloos, net als vroeger mijn vrouw. Toch hoorde ik ergens een hoest, in het binnenste van het hotel, een geluid zoals ik het nog nooit had gehoord. En vanochtend zong, of neuriede, een Frans vogeltje. Niet een mus, spreeuw enzovoort. Ik dacht, merkwaardigerwijs, aan Elsje, zoals ik haar het laatst had gezien, met kousen aan. Ik vond haar kuiten zo lief in die kousen, jong, afgerond en op een of andere manier levenslustig en dapper. Ik schrijf op een stokoud machientje, waar ik vreselijk op moet hengsten om er de regels uit te krijgen. Het kan bijna niet meer praten en is nog doof ook. Misschien koop ik onderweg een nieuw en gooi dit in de Golf van Biskaje, of geef het aan een Spaans meisje met een argeloze oogopslag.
Wij gaan ontbijten. Dat is altijd gezellig in een hotel. Alles ruikt naar het begin van een dag die je, op reis, nadrukkelijker in de schoot krijgt geworpen dan thuis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten