Vanmiddag ga ik voor de eerste keer naar de repetitie. Ik neem me voor kalm te blijven, niks tragisch op te vatten, de dingen te aanvaarden zoals ze zijn. Het zou belachelijk zijn dit theatergebeuren op te blazen dat slechts leuk is als ik het met een bepaalde onverschilligheid bekijk.
Ik zeg nogmaals tegen mezelf dat er in Europa jaarlijks minstens 25 toneelstukken als het mijne worden geschreven, wat nauwelijks belangrijker is dan een handvol willekeurig gemengd nieuws.
Aanvankelijk aangekondigd voor de veertiende, is de première uitgesteld tot de zestiende. Maar volgens Leni zal het de twintigste worden.
Eergisteren vroeg Marga, en gisteren Carol Pascal - omdat zij naar Waarom kus je me niet? waren gaan kijken, waar zij verrukt over waren - "Wordt er in je stuk ook muziek gespeeld?"
De vrouw van Plopeanu vroeg aan Leni een van de vorige avonden: "Is Vakantiespel ook een stuk met scholiertjes?"
Wat een moeilijke erfenis: de herinnering aan scholiertjes in Niet gemotiveerde afwezigheden, en de muziek van Elly Roman in Waarom kus je me niet?
In mijn stuk treden geen scholiertjes op en het wordt niet opgeluisterd met muziek... Wat een teleurstelling voor het publiek.
Theatermentaliteit: Froda die toch geen idioot is, en aan wie het stuk erg beviel, stelde me enkele dagen geleden voor: "Wat denk je van een verandering van decor voor het derde bedrijf? Het publiek verveelt zich bij een stuk dat zich in één enkel decor afspeelt." Hij begrijpt niet dat dit enige decor deel uitmaakt van de poëzie van het stuk, voor zover aanwezig.
Vertaling: Julien Weverbergh
Geen opmerkingen:
Een reactie posten