Donderdag 10 december
Mumba is dood. Ze was niet zo lekker en is toen zomaar doodgegaan. Haar moeder Thong Tai en zusje Yindee zijn steeds aan haar ziekbed gebleven. Heel ontroerend. Mumba is, sorry was, een peuter-olifant in Artis. We waren er stil van tijdens de koffie. Artis heeft laatst aangekondigd dat ze de dieren niet langer namen wil geven om het niet te persoonlijk te maken. Eigenlijk een soort betutteling van de bezoekers. Als dat al ingevoerd was geweest, hadden we alleen kunnen zeggen: 'Heb je het al gehoord? Olifant 3 is dood.' Ik moet toegeven: dat maakt het wel minder erg. Er is een nieuwe natuurserie op tv waar veel naar gekeken wordt: The Hunt. Er vallen altijd slachtoffers en er vloeit veel bloed, want de serie gaat alleen maar over jagen. Ik hou erg van de natuur maar The Hunt laat ik, na anderhalve aflevering gekeken te hebben, verder aan mij voorbijgaan. Het is me te gruwelijk. Mijn sympathie ligt altijd bij de underdog: het hertje dat rent voor zijn leven tegen de leeuw, het zeehondje dat achterna wordt gezeten door de ijsbeer. Als dat zeehondje dan uit de bek van die beer bungelt, kan ik niet blij zijn voor de beer. De serie wordt nota bene uitgezonden door de Evangelische Omroep. Ik vind een bloedende en spartelende Bambi nou niet bepaald bijdragen aan de eer en glorie van de Heer, maar blijkbaar denken de evangelisten daar anders over. Bij mij versterkt het vooral het onbegrip over de schepping: altijd eten of gegeten worden, dood en verderf. Wie, bij zijn volle verstand, schept nou zoiets? Maar als ik, zoals gisteren, met mijn scootmobiel in de stralende winterzon door natuurgebied het Twiske rijd, dan denk ik weer: knap staaltje werk, Schepper.
Vrijdag 11 december
Ik neuriede vanmorgen, misschien onbewust, een lied van Bach.
Komm, süßer Tod, komm selge Ruh!Na drie regels gaf ik me rekenschap van de tekst.
Komm führe mich in Friede,
weil ich der Welt bin müde
Heb je niets vrolijkers op je repertoire, Groen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten