9 december.
De yak-man zei dat hij een paar dagen niet verder ging om zijn beesten te laten eten. 15-20 cm sneeuw op het pad. Hij zei dat hij een vracht naar de volgende pas zou brengen voor 60 roepi's, vooruit betalen. Ik was achterdochtig, maar weinig keus. Een uur van het kamp viel hij met opzet en zei dat hij zijn been had bezeerd, geld was bij vriend in het kamp. Zonnig vandaag en we moeten verder. Jang-bu liet zijn ergernis blijken door de man een pak rammel te geven. Dat genas het been, maar hij wou niet naar de pas gaan. Hij stelde voor de Khola af te dalen naar het meer. Beviel me niet, wetende hoe de ravijnen zijn. Maar de sherpa's kozen voor die route — en Gyaltsen heeft geen schoenen gekocht met het schoenengeld, merkte ik. Hij droeg gympen en het was erg koud. Ik wou geen bevroren voeten op mijn geweten hebben. We dwongen onze yak-vriend de vracht door de vallei te dragen tot hij om 2 uur de benen nam. Maar we hebben toch redelijk waar voor ons geld gehad zo. Een helse tocht. IJsvallen, gladde stenen met sneeuw bedekt, paden van 1,80 m breed over richels onder de sneeuw met kliffen boven en onder. Daar ik het zwaarst was, vond iedereen het logisch dat ik voorop ging en het ijs probeerde bij het telkens oversteken van stromen. Logisch, maar niet altijd plezierig: een keer zakte ik erdoor en was tot aan mijn borst doorweekt, verschillende keren natte voeten. Tegen de avond grootste deel ravijn achter de rug: in ieder geval hadden we een groot vuur.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten