‘Als het ANP berichten uitzendt, staan we allemaal in gespannen aandacht om de radio. Mijn slaapie zegt, dat we vanavond wel niet meer uit mogen gaan. Ik maak hem heftige verwijten over zijn pessimisme, doch helaas bleek hij gelijk te hebben. Op het appel van 8 uur deelde de kapitein ons mede, dat wij in de kazerne geconsigneerd zijn en dat wij het gebouw niet dan in uiterste noodzaak mogen verlaten. Voor het gaan naar de latrines, die toch op nog geen 15 meter afstand waren gelegen, moet aan de sergeanten toestemming worden gevraagd.
Het wordt een avond van koortsachtige bedrijvigheid. Kisten met scherpe munitie worden aangedragen en uitgedeeld, totdat onze patroontasschen gevuld zijn. Trommels voor de lichte mitrailleur worden gereedgemaakt en schutters en helpers voor dit wapen aangewezen. De korporaals, die de meeste ervaring hadden, moesten het machinegeweer zoonoodig bedienen. Het dragen van dit wapen lieten ze aan ons over.
Wij krijgen noodrantsoenen, bestaande uit drie blikjes scheepsbeschuit en een blikje gehakt. Onze uitrusting werd volledig op oorlogssterkte gebracht. Tenslotte werd onze bepakking in orde gemaakt voor onverwijld vertrek. De stemming onder ons was kalm en zelfs een weinig geamuseerd. We waren van mening dat het hier slechts een oefening gold die de werkelijkheid zooveel mogelijk moest benaderen.’
Geen opmerkingen:
Een reactie posten