Begin 1985
Die benoeming tot Poet Laureate was heel merkwaardig. Toen we terugkwamen uit Egypte zat ik in zo’n half verdoofde toestand na de reis een enorme stapel post door te nemen en vond een brief van Downing Street 10, waarin werd gevraagd of ik de brief van Maggie Thatcher had ontvangen en zo ja, of ik dan alsjeblieft antwoord wilde geven, in negatieve of positieve zin. [...] Thatchers brief aan mij was gepost op de dag dat we naar Egypte vertrokken, maar omdat we op een vrijdag terugkwamen, had ik het weekend om erover na te denken. Toen eenmaal tot me doordrong: ja, ik was werkelijk gevraagd, veronderstelde ik dat Larkin gevraagd moest zijn en geweigerd had. Dat maakte mijn positie ingewikkeld. Ik voelde er weinig voor te worden geconfronteerd met een veelheid van maffe probleempjes die hij zo verstandig was geweest om te weigeren. Anderzijds leek zijn algemene, universele nee me niet zo bewonderenswaardig, & het was in zekere zin een aantrekkelijk idee om datgene waarvoor hij was teruggedeinsd, in een groot voordeel voor mij te veranderen. [...] Er schoot me steeds de regel uit King Lear te binnen waarin de Franse koning van mening verandert over Cordelia – ‘Als de wet het toelaat raap ik op wat weggeworpen is.’ [...] Dus maandagochtend belde ik op en zei ja. Sindsdien loop ik rond in een vreemd waas – een soort slaapwandelende langzame vlucht. Misschien heeft het iets te maken met het besef dat ik een van mijn moeders wildste dromen verwezenlijk.
Mooi verhaal
BeantwoordenVerwijderen