[23 maart 1832] De ochtend na Goethe’s dood voelde ik een diep verlangen zijn aards omhulsel nog eenmaal te zien. Zijn trouwe dienaar Friedrich ontsloot de kamer waar men hem had neergelegd. Op zijn rug gelegen rustte hij als iemand die sliep. Een diepe vrede en vastberadenheid sprak uit de trekken van zijn verheven-edele gezicht. Het indrukwekkende voorhoofd scheen nog gedachten te koesteren. Ik verlangde ernaar een lok van zijn haar te bezitten, maar eerbied verhinderde dat ik die afknipte. Het lichaam was naakt in een wit laken gehuld, grote ijsblokken had men er op enige afstand omheen gezet om het zo lang mogelijk vers te houden. Friedrich sloeg het laken terug en ik verbaasde me over de goddelijke pracht van zijn lichaam. De borst uiterst krachtig, breed en gewelfd; armen en dijen vol en zacht gespierd; de voeten sierlijk en zeer fraai gevormd; en nergens over het hele lichaam een spoor van vet of vermagering en verval. Een volmaakt mens lag in grote schoonheid voor me en de verrukking die ik daarbij voelde liet me een ogenblik vergeten dat de onsterfelijke geest zulk een huls had verlaten. Ik legde mijn hand op zijn hart — er heerste een diepe stilte – en ik keerde mij af om mijn ingehouden tranen de vrije loop te laten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten