Vrijdag 22 januari 1999
Ik ga op werkbezoek naar buurgemeente Arnhem. Dat is een precaire aangelegenheid want Nijmegen en Arnhem zijn aartsrivalen. Ik ken een dergelijke irrationele vijandschap uit mijn jeugd. Ik heb van mijn zevende tot mijn achttiende in het dorp Lonneker, een onderdeel van de gemeente Enschede, gewoond. Daar moesten ze niets hebben van mensen uit Hengelo. Ik heb me daar nooit iets bij kunnen voorstellen. Ook nu niet. Mijn zus woont in Arnhem en ik vind het een mooie stad. Alleen haat ik natuurlijk Vitesse.
Zaterdag 23 januari 1999
Vandaag moet ik naar Zutphen. Met de trein blijk ik al binnen veertig minuten op de plaats van bestemming te zijn, een modern restaurant aan de IJssel met uitzicht op de oude brug. In het
zaaltje hebben zich om tien uur toch al zo'n veertig mensen verzameld. Het zijn voornamelijk gewestelijk afgevaardigden uit de provincies Gelderland en Overijssel. Het is verbazingwekkend, maar we discussiëren een uur geanimeerd over de beginselen van de sociaal-democratie. Ik heb me verlost van een overiden-tificatie met het eindrapport Rode draden en voel me thuis bij het onderwerp. Eerlijkheid duurt in dit vak het langst. Tenminste, als dc politicus niet alleen zijn hoofd, maar ook zijn ziel deze tijdelijke roeping wil laten overleven.
Er is slechts één querulant in de zaal. Die vindt dat dePvdA maar eens flink op z'n bek moet gaan, dat de yuppen aan de macht zijn, dat er alleen wordt afgebroken en niet wordt opgebouwd en dat de strijd- en verzetscultuur ten onrechte is verdwenen ('Waar zijn verdomme de rode vlaggen'). Verder een gemengd (wat ouder) publiek [...]
Geen opmerkingen:
Een reactie posten