1 januari 1845
Na een goed verlopen zeereis van twintig uur voeren wij de Theems op, en gingen aan land - op één januari 1845 om drie uur ’s middags. Onvergetelijke dag en tijd! Die moesten met gouden letters in de tafelen van mijn leven worden gegrift.
Na de (ook voor toenmalige begrippen) kleine steden op het vasteland als Berlijn, Brussel en Luik deed Londen me versteld staan door zijn enorme omvang; alles was hier kolossaal-majestueus. Het was een onmetelijke woestijn, een grenzeloze oceaan. Ik raakte er helemaal de kluts kwijt en [...] zat al die tijd in het hotel en durfde de Londense oceaan niet op te gaan.
Het leek of mijn hele oude zin voor avontuur me verlaten had. Eén keer slechts ging ik in gezelschap van de heer Lima een Poolse dichter opzoeken (de naam is me ontschoten), voor wie ik een boodschap van de Opstandingsvaders (Pères de la Résurrection) in Parijs had. Enige Poolse officieren met littekens van wonden, opgelopen in de dappere strijd ‘voor het vaderland, waren geestelijken geworden en hadden op de feestdag van Christus’ opstanding iets als een monniksorde gesticht; maar achter die naam van opstanding verborgen zij een ander, geheim doel: dat van opstanding van Polen. Als dank voor de welsprekende en patriottische woorden van de dichter stuurden zij hem via mij een brief met een pen in een kralen koker. Die pen was ik kwijtgeraakt – ik bezorgde hem alleen de brief.
Vladimir Petsjerin (1807-1885) verliet Rusland in 1836 om er nooit meer terug te keren. Hij eindigde na lange omzwervingen als kapelaan in een ziekenhuis in Dublin. In zijn autobiografie figureren “tal van intrigerende revolutionaire activisten van de tweede garnituur, alsook oplichters en avonturiers, kleine burgers, proletariërs en verknipte monniken”.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten