Waar ben ik mee bezig? Ik stond laat (13.00) op. Hans belde, samen allebei een kaart aan Mar geschreven, die vandaag in Montreal trouwt. Nog niet buiten geweest. Reina heeft een mooi nieuw kapsel, net een varen. Nu is ze naar hiernaast. Er staat een maaltje voor me in de oven en we zouden vanavond bijvoorbeeld kunnen gaan stappen in Leiden of R'dam. Nu voel ik me nog moe en lelijk en met weinig energie. Onzeker ook. Maar toch het gevoel dat ik wél goed bezig ben. Volgende week zaterdag zal ik opstaan op de tijd die míj goed schikt, die ik kies. Er is, zoals Rein ook zei, inderdaad geen weg terug meer. Terwijl ik deze laatste woorden schrijf, voel ik mijn hoofd schoner, helderder worden van binnen. Alsof mijn zintuigen beter werken en de moeheid lijkt ook te verdwijnen. Ik heb eigenlijk wel zin om iets leuks te doen, weet alleen nog niet wat. De hele avond schrijven is misschien teveel, hoewel ook wel lekker. Dingen verwoorden heeft zin. Orde scheppen, lijnen uitzetten, je laten zien en horen. Het vertrouwen in de waarde van wat ik te zeggen heb. De stilte mooi laten zijn. De binnenkant naar buiten laten komen en zien dat dat mooi kan zijn en lekker aanvoelt. Wat kunnen er trouwens lekker veel woorden op zo'n ruitjesvel. Schrijft prettiger dan ik verwacht had. De oven is klaar met het opwarmen van m'n Iglodiner. Ik ga Reina bellen. Reina komt net binnen. Timing. 20.40 uur.
Theo Zwetsloot (1956-1999) was een voorvechter van het zelfstandig functioneren van mensen met een lichamelijke beperking. Zo stond hij o.a. aan de basis van het persoonsgebonden budget. In Tienduizend dagen strijd in een rolstoel zijn dagboeknotities van hem opgenomen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten