Adriaan Morriën -- 2 november 1954

2 november. Afgelopen zaterdag met Hans, in een auto van Het Parool, naar Arnhem, voor een première van Sabrina, een Amerikaans toneelstuk waarvan een film is gemaakt met Audrey Hepburn, die deze week in ons land is, tot grote vreugde en trots, schijnt het, van ons 'volk'. Het stuk is van opzet erg flauw en onbelangrijk, maar wel goed toneel (doet aan Anouilh denken) en ook wel grappig. Op het toneel hoeft een schrijver wat minder origineel of diepzinnig te zijn dan op het papier, omdat zijn woorden door gebaar, uiterlijke verschijning, decor begeleid worden. Terug met Jeanne van Schaik-Willing, gesprek over Dirk Coster, daarna over Vestdijk en zijn depressie. Het milieu waarin Vestdijk huist (mevrouw Koster, moederbinding, burgerlijke huisaankleding). Jet van Eyk in deze verhouding het meisje waarop de moeder jaloers is. Heimelijke omgang en briefwisseling. Vestdijk kan béide vrouwen niet missen.

Adrienne probeert, evenals alle kleine kinderen, van aangename dingen een gewoonte te maken. Wanneer ik na het eten mij met haar bezighoud, haar in bed aai, voor heks speel, enzovoort, komt zij er de volgende dag, op hetzelfde tijdstip, op terug. Poging om het leven te systematiseren, uit zijn bandeloosheid vandaan te halen. Zin voor herhaling, repetitie zoals in volkskunst.

Corneille op bezoek, die wil dat ik hem bij Max Nord introduceer. Hij ziet er opgewekt uit, heeft een tentoonstelling in Amsterdam, verkoopt (onder andere aan het Stedelijk Museum te Den Haag), Is gebrouilleerd met Appel, ziet hem weinig, hoort hem wel zijn tanden poetsen (zij wonen op een zolder door een schot gescheiden).

Blindheid: gebrek aan intimiteit, naaktheid van het gezicht, niet beschermd door de blik, of afgeleid naar de diepte. Dood: hetzelfde gebrek aan intimiteit, Vier dagen een lijk zijn, dat zijn handen niet verbergen kan.


Adriaan Morriën (1912-2002) was een Nederlandse schrijver. In Ik heb nu weer de tijd zijn ook dagboeknotities van hem opgenomen.