Georg Michael Lill -- 9 maart 1916

• Georg Michael Lill (1884-1952) was soldaat in WO 1. Zijn oorlogsdagboek is hier te lezen.

den 8. März 1916 Schneetreiben fast den ganzen Tag. Bei uns wurden die Engländer zum großen Teil aus dem Hohenzoller Werk vertrieben. Dabei wurden 40 Mann, die 4Tage verschüttet waren, wiederausgegraben. 23. und 18. Reg. rückten den Engländern furchtbar mit Handgranaten auf den Leib. In einer Nacht wurden auf einen kleinen Raum 3.000 Stück geworfen. Bei Verdun wurden weitere 4.000 Gefängene gemacht, 10 Geschütze erobert.

Carvin-Epinoy, den 9. März 1916 Schönes Wetter. Um 11 kam ein feindliches Flugzeuggeschwader in der Stärke von 20 Flugzeugen und bombardierte Carvin. 100m von meiner Wohnung wurden 2 Pferde und 10 Mann auf die erste Bombe getötet, 6.Komp. 5.R.J.R. In derselben Straße meines Wohnhauses wurde eine Wohnung total zerstört. Man erlebt schreckliche Minuten. Die 3. Komp. 3.R.J.R. wurde schrecklichheimgesucht. 19 Mann tot, darunter Unteroffizier Peter Tavernier, Schifferstadt. Die Mannschaft wurde überrascht, als sie die Keller aufsuchen wollten. 2 Soldaten der 3. Komp. wurden zurunförmigen Masse verbrannt. Es ist der schrecklichste Tag, den Carvin im Krieg erlebt hatte bis jetzt. Abends 6Uhr eine Bombe, die im Bereich der 6.Komp. niederging, richtete fruchtbar grässliche Verheerungen an. Die 10 Mann, die dabei getötet wurden, waren zum größten Teil bis zur Unkenntlichkeit verstümmelt. Hauptsächlich waren die Füße und Beine in einem schrecklichen Zustand. Das schöne Anwesen wurde furchtbar mitgenommen. Wie ein Wunder wurde einer der anwesenden Köche gerettet, er lag zwischen den Toten ohne die geringste Verletzung. Die Leute wurden in dem Moment überrascht, als sie die Keller aufsuchen wollten. Die Bombe krepierte im Hof, der gepflastert war. Die Sprengwirkung zerriss Mauer und Balken wie Papier. Bis jetzt betragen die Opfer 30 Tote, Zivilisten wurden nicht getroffen. Bis tief in die Nacht kamen fremde Truppen und besichtigten die Unglücksstätten und besprachen gruppenweise das grausige Ende so vieler braver Soldaten, die zum großen Teil seit 19 Monaten im Felde stehen.

Carvin, den 9. März 1916 Schönes Wetter. Bei Verdun ein weiteres Panzerfort (Vaux) genommen. Ich sah das Geschwader kommen und eine innere Ahnung stieg mir auf, wie ich sah, dass sich die 5 ersten Flieger der Erde beträchtlich näherten, sofort begab ich mich wieder in das Haus zurück, um den Kelleraufzusuchen. Die erste Bombe hatte auch schon eingeschlagen und den obigen Schaden angerichtet.

E, den 10. März 16 Grauer, trüber Himmel. Das richtige Naturgesicht zur Beerdigung der Fliegeropfer. Der große Andrang von Offizieren und Mannschaften redeten eine ernste Teilnahme an dem Geschicke der so plötzlich aus dem Leben gerissenen.

Robert Long -- 8 maart 1980

Robert Long (1943-2006) was een Nederlandse zanger en cabaretier. In 1980 hield hij op verzoek van NRC Handelsblad een 'Hollands Dagboek' bij.

Zaterdag
Half elf op, slappe koffie gezet. Plezierig ritueel 's morgens; krantje pakken, slappe koffie, naar het toilet en daar deze zaken tot me nemen. De meeste kranten zijn 's zaterdags niet meer te hanteren, laat staan door de brievenbus te proppen. Het gesubsidieerde toneel gaat staken, maandag en dinsdag, als dat maar geen gevolgen heeft. Horden verdwaasde toneelbezoekers de straat op, ontregeld, schreeuwend voor de schouwburgen: 'Wij willen Potasch & Perlemoer', 'Geef ons Moeder Courage' en 'Waar blijft Glazen Speelgoed?' Het gesubsidieerde Toneel moet wel erg omhoog zitten willen ze hun publiek deze harde klappen toebrengen.
Door de rommel afgelopen weken achterop met alles. Eerst de post maar eens bijwerken, wat telefoneren tussendoor. Te weinig tijd, om 3 uur moeten we al weer op pad, Middelburg vandaag. Op deze manier kom ik nooit toe aan lunchen met Beroemde Afkortingen. Met H.v.d.G (van 't licht) en P.V. (van 't geluid) in Middelburg wat gegeten. Voorstelling gedaan, terug in de mist, half drie thuis, ei gebakken, glas melk, krant doorgebladerd, cryptogram voor half vier ingevuld. Slapen.

Philip Mechanicus -- 7 maart 1974

• Philip Mechanicus (1936-2005) was een Nederlandse fotograaf en publicist. In 1974 hield hij voor NRC Handelsblad een 'Hollands Dagboek' bij.

Donderdag
Weer eens zeer vroeg op. Zolang de zenuwen over vanavond mij nog niet de baas zijn maar even produktief blijven. Bij foto's van Diane Arbus moet nog een tekstje gemaakt worden, wat dan gebeurt in 'Het oude veerhuis' aan de overkant. De feestelijkheid mag ook al een beetje beginnen, dus cognac bij de koffie. Daarna slaag ik er zowaar in een nieuw spijkerpak te kopen en een sinds lang gewenst paar sokken. Bij Balans worden de foto's opgehangen, geholpen door Floris en Ferry. Halverwege komt het schoon-schrijvende duo Betty en Gerard om een voorkeuze te maken. Dat gebeurt uiteraard lachend en grappend. Bij Ferry en Harriët thuis verkleden wij ons en veel tijd wordt besteed aan overwegen van het aanbrengen van veel of weinig nutteloze accessoires. Het traditionele biljartpartijtje op de Kring. Inmiddels is al lichte grondmist bij mij ontstaan door een prachtige stabiele griep en minder tot meer whisky. Dan in de galerie de gebeurtenissen afwachtend, stapt daar zowat mijn hele leven van de laatste vier jaar binnen en bereik ik een zicht van minder dan twee meter. Maar ieder ander schijnt zich te amuseren. Vele ex-vriendinnen en huidige vrienden zien er dan ook prachtig uit. Harriët lijkt op een eeuwig rouwende vleermuis en Nelly ziet er uit als een miljonairsdochter zonder handbagage. Toch komt na enkele incidenten met als grondstoffen bier, nagels en buitenlandse kunstenaars, een deel van het publiek toch nog op de Kring terecht. Het eenvoudig drinken zet zich daar voort. En diep in de nacht word ik door iemand naar huis gebracht. Ze komt uit Cayenne, zei ze eens. Samen lezen we nog wat in een dik boek van een Ierse schrijver.

David Livingstone -- 6 maart 1866

• David Livingstone was een Schotse zendeling en ontdekkingsreiziger. Hij bracht een groot deel van zijn leven in Afrika door. Zijn laatste dagboeken staan hier.

2nd March, 1866.—A northern dhow came in with slaves; when this was reported to the Sultan he ordered it to be burned, and we saw this done from the window of the Consulate; but he has very little power over Northern Arabs. He has shown a little vigour of late. He wished to raise a revenue by a charge of 10 per cent. on all articles brought into town for sale, but this is clearly contrary to treaty, which provides that no monopoly shall be permitted, and no dues save that of 5 per cent. import duty. The French Consul bullies him: indeed the French system of dealing with the natives is well expressed by that word; no wonder they cannot gain influence among them: the greatest power they exercise is by lending their flag to slaving dhows, so that it covers that nefarious traffic.

The stench arising from a mile and a half or two square miles of exposed sea beach, which is the general depository of the filth of the town, is quite horrible. At night it is so gross or crass one might cut out a slice and manure a garden with it: it might be called Stinkibar rather than Zanzibar. No one can long enjoy good health here.

On visiting the slave-market I found about 300 slaves exposed for sale, the greater part of whom came from Lake Nyassa and the Shiré River; I am so familiar with the peculiar faces and markings or tattooings, that I expect them to recognize me. Indeed one woman said that she had heard of our passing up Lake Nyassa in a boat, but she did not see me: others came from Chipéta, S.W. of the Lake. All who have grown up seem ashamed at being hawked about for sale. The teeth are examined, the cloth lifted up to examine the lower limbs, and a stick is thrown for the slave to bring, and thus exhibit his paces. Some are dragged through the crowd by the hand, and the price called out incessantly: most of the purchasers were Northern Arabs and Persians. This is the period when the Sultan's people may not carry slaves coastwise; but they simply cannot, for the wind is against them. Many of the dhows leave for Madagascar, and thence come back to complete their cargoes.

The Arabs are said to treat their slaves kindly, and this also may be said of native masters; the reason is, master and slave partake of the general indolence, but the lot of the slave does not improve with the general progress in civilization. While no great disparity of rank exists, his energies are little tasked, but when society advances, wants multiply; and to supply these the slave's lot grows harder. The distance between master and man increases as the lust of gain is developed, hence we can hope for no improvement in the slave's condition, unless the master returns to or remains in barbarism.

6th March, 1866.—Rains have begun now that the sun is overhead. We expect the Penguin daily to come from Johanna, and take us to the Rovuma. It is an unwholesome place; six of my men have fever; few retain health long, and considering the lowness of the island, and the absence of sanitary regulations in the town, it is not to be wondered at. The Sultan has little power, being only the successor to the captain of the horde of Arabs who came down and overran the island and maritime coasts of the adjacent continent. He is called only Said or Syed, never Sultan; and they can boast of choosing a new one if he does not suit them. Some coins were found in digging here which have Cufic inscriptions, and are about 900 years old. The island is low; the highest parts may not be more than 150 feet above the sea; it is of a coral formation, with sandstone conglomerate. Most of the plants are African, but clove-trees, mangoes, and cocoa-nut groves give a luxuriant South Sea Island look to the whole scenery.

We visited an old man to-day, the richest in Zanzibar, who is to give me letters to his friends at Tanganyika, and I am trying to get a depôt of goods for provisions formed there, so that when I reach it I may not be destitute.

Jan Wolkers -- 5 maart 1970

• Jan Wolkers (1925-2007) was een Nederlandse schrijver en kunstenaar. Gedeelten uit zijn dagboek van 1970 zijn te lezen bij Google Books.

Donderdag 5 maart 1970
Eenmaal lomudal, eenmaal celestone.
Opening tentoonstelling galerie vrouw Remco Campert. Begrafenis twaalf uur Eddy Hoornik.
Een beetje sneeuw nog op het sportveld. Zonnig weer. Je hoort de mussen tsjilpen door het doffe koeren van de duiven heen. Je zal op zo'n dag begraven worden.
Om half twee naar de begrafenis van Eddy Hoornik. Als we bij de Kruislaan aankomen staan er al zo'n vijftig mensen. Ik praat met Bram de Swaan over Peru. Zijn moeder komt er ook bij met haar vals vriendelijke gezicht. Zegt tegen Bram, die ons voor wil stellen, dat we elkaar kennen van bepaalde politieke activiteiten. Dc rij voor dc aula wordt steeds langer. Wel zo'n vijfhonderd, zeshonderd mensen. De zon schijnt op de sneeuw. Het is voorjaar. Nadat de auto's met de kist, een nog extra voor de bloemen, en de familieleden in de volgauto's gestopt zijn voor de aula en de kist en de familie naar binnen zijn gegaan, stroomt dc rij onordelijk naar binnen. Mulisch, die helemaal achter in dc rij stond, blijkt als wij eenmaal binnen zijn allang aanwezig te zijn op een fotogeniek plaatsje vooraan.
Mijn laatste wil: dat alle aanwezige vrouwen bij mijn begrafenis hun broek laten zakken, met hun reet over de rand van de kuil gaan zitten en over mijn kist schijten.

Frances D'Arblay -- 4 maart 1789

• Frances d'Arblay (1752-1840) was een Britse schrijfster. Haar dagboeken zijn gepubliceerd als The Diary and Letters of Madame D'Arblay.

AN AIRING AND ITS CONSEQUENCES.
Wednesday, March 4.-A message from Mrs. Schwellenberg this morning, to ask me to air with her, received my most reluctant acquiescence; for the frost is so severe that any air, without exercise, is terrible to me; though, were her atmosphere milder, the rigour of the season I might not regard.

When we came to the passage the carriage was not ready. She murmured most vehemently; and so bitterly cold was I, I could heartily have joined, had it answered any purpose. In this cold passage we waited in this miserable manner a full quarter of an hour; Mrs. Schwellenberg all the time scolding the servants, threatening them With exile, sending message after message, repining, thwarting, and contentious.

Now we were to go, and wait in the king's rooms—now in the gentlemen's—now in Dr. Willis's—her own—and this, in the end, took place.

In our way we encountered Mr. Fairly. He asked where we were going. "To my own parlour!" she answered.

He accompanied us in; and, to cheer the gloom, seized some of the stores of Dr. Willis,—sandwiches, wine and water, and other refreshments,—and brought them to us, one after another in a sportive manner, recommending to us to break through common rules, on such an occasion, and eat and drink to warm ourselves. Mrs. Schwellenberg stood in stately silence, and bolt upright, scarce deigning to speak even a refusal; till, upon his saying, while he held a glass of wine in his hand, "Come, ma'am, do something eccentric for once—it will warm you," she angrily answered, "You been reely—what you call—too much hospital!"

Neither of us could help laughing. "Yes," cried he, "with the goods of others;—that makes a wide difference in hospitality!" Then he rattled away upon the honours the room had lately received, of having had Mr. Pitt, the Chancellor, Archbishop of Canterbury, etc., to wait in it. This she resented highly, as seeming to think it more honoured in her absence than presence.

At length we took our miserable airing, in which I was treated with as much fierce harshness as if I was being conveyed to some place of confinement for the punishment Of some dreadful offence!

She would have the glass down on my side; the piercing wind cut my face; I put my muff up to it: this incensed her so much, that she vehemently declared "she never, no never would trobble any won to air with her again but go always selfs."—And who will repine at that? thought I.

Yet by night I had caught a violent cold, which flew to my face, and occasioned me dreadful pain.

Harry S. Truman -- 3 maart 1947

• Harry S. Truman (1884-1972) was president van de Verenigde Staten van 1945-1953. Hij hield in die periode een dagboeken bij.

March 2:
We go to K[ansas] C[ity.] See mamma[.]

March 3:
Spend a pleasant day.
Go to bed and get called a[t] 2:30 A.M. Tuesday.
It is a nice morning. But we run into clouds over Texas and Okla[homa].

March 4:
Come into sight of Monterey [sic] after the sun had been up an hour or two. Country looks like a map. About nine or nine thirty see Popocatepetl and try to see Orizaba-haze too thick[,] can't see it. Approach rim around Tenochtitlan Valley-up 11000 feet. No discomfort. Beautiful valley. Must have been lovely when a lake. Too bad the Spaniards drained it. Made a lot of dust.
Perfect day. Land at 10:00 on the dot. My pilot never misses a schedule.
Step down from plane. Mexican President comes down steps of observation tower at same time. We meet. I like him at once. He introduces his Cabinet, I introduce my secretaries and aides.
We walk to platform beautiful [sic] decorated with flowers-both flags worked out in flowers. The Mexican President welcomes me. I am made a citizen of the Federal district by its Governor-another Aleman[,] no kin of the President. He pins a beautiful gold medal on me. I make suitable reply and mispronounce Tenochtitlan to the delight of everybody.
We get into my big open Lincoln car and start for American Embassy.
Never saw such crowds-such enthusiasm. Arrive at Embassy[,] bid President goodbye. Have dinner at Palace where I make a speech in reply to the [Truman writes "Tuesday night" above this part of the entry] Mexican Presidents. Shake hands with some two or three thousand. The President & I go out upon a balcony with a rug over the railing and wave to a sea of people-thousands so they say. Have seen pictures of Franz Joseph, Marcus Aurelius & Napoleon doing it. But it[']s my first time.
Tuesday morning lay a wreath on soldiers monument with lots and lots of ceremony. Then the Foreign Minister and I drive to the Chepultepec where I place a wreath on the Monument to the Ninos [sic] Heros [sic]-cadets who stood up to Old Fuss & Feathers until all but one was killed. He wraped [sic] the Mexican Flag around himself and jumped 200 feet to his death. The monument is where he fell. Had all the cadets lined up and the Foreign Minister and the Commandant of the Cadets wept-so did news men and photographers. I almost did myself. It seems that tribute to these young heros [sic] really set off the visit. They had it coming.
Lunch at Embassy and reception. More hand shakes-3000 of 'em. Dinner at Embassy for President of Mexico.

March 6:
Fiesta! oh my what a show. Never saw anything like it and never expect to again[.] 60000 in the Stadium and twice as many outside.
Dinner with the President at his house. Three Ex-Presidents present. A grand time. Music and everything.
To bed at 1 A.M. What a time!