Kairouan, december 1963
Waar begint de weg naar Sbeïtla? Vraag het aan een man in doeken, hij haalt er iemand bij met een aktentas, die haalt er iemand bij met een paraplu, die haalt er iemand bij van een garage, maar niemand weet het. Elke keer rijden we al hun rondes en rijrichtingen, maar een bord met Sbeïtla komen we niet tegen. Achter de muren ligt nog steeds Kairouan, tweede stad van de islam, en wil niet weg. Een man met een tractor weet het tenslotte zeker, daar, die weg, dat is de weg naar Sbeïtla. Wat hem betreft is het al eeuwen zo, en de aarzelende bezwaren van de omstanders worden met een krachtig Arabisch gebaar tegen het asfalt gegooid. Het was niet de weg naar Sbeïtla, maar het duurt een tijd eer je daar achter bent, want langs de weg stond niemand behalve dertig kilometer verder een herdersjongen in een helderblauwe jas. Hij proefde de plaatsnaam op zijn tong – Sbeïtla, Sbeïtla, keek de aankomende leegte in, draaide zich om en wees onverbiddelijk de kant op waar wij vandaan kwamen, Kairouan. Zijn middeleeuwse boerengezicht begeleidde goedkeurend het omdraaien van onze auto, toen kwam hij naar voren en vroeg of hij mee mocht rijden, zijn broer zou verder op de geiten passen. We lieten hem instappen, en als een standbeeld zat hij de hele afstand terug achterin, niet één woord heeft hij gezegd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten