Frans Molenaar -- 4 april 1979

Woensdag 4 april
Opgestaan 6.30 uur. Alle medewerkers waren om 8 uur aanwezig: stoelen en podium waren reeds verstuurd, collectie ingepakt; mannequins arriveerden, make-up mensen, kappers, modisten, schoenenman en geluidstechnicus druppelden binnen. Kortom: 'Het Circus' (Toni Boltini) kon beginnen. Iedereen was al doodmoe van alle afgelopen weken overwerken, doorpassen, repetities etc. We stonden voor een belangrijke dag. Eerste show, de try-out, om 11.00 uur. Nerveus en, met gemengde gevoelens, hard gewerkt om vervolgens alles voor te bereiden voor een tweede show, de pers-presentatie. Er moest nog een geluidsband veranderd worden, enkele jurken werden eruit gehaald, die achteraf niet voldeden en de laatste creaties kwamen van het atelier. En ja hoor, daar kwamen ze dan: de modepers, de VIP's, oude bekenden, trouwe klanten, bewonderaars en... de roddelaars. Met andere woorden: een atmosfeer om de zenuwen van te krijgen. Bij het zien van sommigen denk je dan: Goh, die schrijft niet meer over mode, maar komt toch, wat leuk, die interesse!
Nog even vlug enkele ANP-foto's gemaakt en ik constateerde dat de mode-redactrice van de Volkskrant er weer niet was. Oh ja, dat is waar: de Volkskrant verstrekt geen informatie meer over Haute Couture, alleen nog over macramé en 2de-handskleding. De dienstdoende dame van de NRC zie ik weer met een zuur gezicht binnenkomen en ineens realiseer ik me: natuurlijk kijkt ze zuur, wat wil je met een moeder die een briljante comédienne is, een zuster die een zeer geprezen actrice is en een vader die een even talentvolle en alom geroemde kunstenaar was, en zelf ooit aan een balletcarrière begon die mislukte en nu via TV-quizzen naast goedkope zangeressen moest zitten om toch maar de publiciteit te halen; daar zou ik ook zuur van worden!
Maar ach, tout savoir c'est tout pardonner.
Wat aardig daarentegen dat een man als Willink zo geïnteresseerd blijft en op handen wordt gedragen door zijn vrouw Sylvia, en dan altijd weer een stralende Marte Röling en Mies Bouwman te zien zitten, en een perfect uitziende Ellen Vogel en — zo kan ik uren doorgaan.
Maar goed: 15.10. De show gaat beginnen. Het zoveelste glaasje water is mij al door de geluidsman Ruud aangegeven, en zo zullen er nog ettelijke glazen water volgen (gemiddeld Y per show). Plotseling zie ik — of liever ruik ik — een crêpe de chine blouse verbranden, die in de nervositeit op een asbak was gegooid, omdat een topmannequin 3 passages vrij had en net zoals iedereen op was van de zenuwen. Van de 50 paar schoenen vliegen er van 13 paar de banden los, maar: The show must go on!
16.50. Défilé van de mannequins, wij slaken diepe zuchten; de persshow zit erop. Na het nuttigen van enkele glaasjes uitsteken¬de champagne en overheerlijke hapjes merken we al snel dat deze 25ste Couture-presentatie goed is ontvangen. Vervolgens ben ik aan mijn 2e bad toe en wederom andere kleren en laat mijn overgelukkige ouders uit. Tot slot wachten ons nu de voorbereidingen voor de 3 de presentatie. Overigens lijkt het mij opmerkelijk te vermelden dat velen zeiden: 'Die arme mannequins, 3 shows op één dag'; maar wat dacht u van 2 perfecte assistenten die alle mensen op de plaats hebben gezet en zodoende wel 9 keer het parcours hebben gelopen in één en dezelfde jurk.
Eindelijk kwam de goede geluidsband en hadden wij door op wie welke jurk het beste stond en dat bepaalde hoeden op bepaalde modellen niet pasten, en zo ga je maar door. Dus begonnen wij opgewekt aan de derde show om 8 uur. Ondertussen was de zaal meer dan volgestroomd. Gereserveerde plaatsen waren ingenomen door staatssecretarissen en onaangekondigde buitenlandse prinsessen. Dus van het uitstekende seating systeem was geheel niets meer over, maar het was oer-gezellig. De temperatuur was inmiddels tot tropische hoogte gestegen. De geluidsband werd gestart. De 6 ragdunne, beeldschone mannequins konden aan de finale van deze mode-estafette beginnen. Halverwege de show bleek dat Elke en Liesbeth de slappe lach kregen, hetgeen een komische uitwerking had op het publicum. De 18 mensen die achter zo keihard gewerkt hadden, waren blij toen zij de muziek hoorden voor het laatste défilé (americain, zoals de Telegraaf later schreef). Na een minutenlang applaus konden wij ons weer op de champagne storten. We dachten: dat was het weer, maar er moest weer worden gewerkt: opruimen, inpakken, opvouwen, af-schminken etc. etc. Vluchtige gesprekken met de gasten. Om 23.00 uur waren we terug op de Oranje Nassaulaan 13 ('het Gesloten Huis van Frans Molenaar') alwaar we met de medewerkers en vrienden de videoband van de perspresentatie hebben teruggekeken, onder het genot van eerder genoemde drank. Randy (stagiaire) haalt om 24.00 uur per taxi de ochtendkrant. Slot van deze dag: 2 uur in de morgen, gelukkig en gevloerd.


Frans Molenaar (1940-2015) was een Nederlandse modeontwerper. In 1979 hield hij op verzoek van NRC Handelsblad een 'Hollands Dagboek' bij.