6 april 1945Jacques Fano is net terug uit Duitsland. Hij zegt: 'Er zijn geen Duitsers meer. Er zijn hengelaars, huisvaders, enz.' Het Duitsland onder hypnose van Hitler is verdwenen, uiteraard. Tgenover dat 'Duitse' idee stelt de gevangene, degene die wordt bezet, zijn eigen menselijke persoonlijkheid. Ze laten foto's van hun vrouw, hun kinderen, hun vaders zien. Ze proberen op die manier te ontsnappen aan de ideologische anonimiteit van de partij.
Als in Frankrijk een individu zich wil verbergen probeert hij op te gaan in de massa. De massa sie zich in Duitsland wil verbergen probeert op te gaan in het individu.
The Great Dictator gezien. Het is moeilijk om deze film, waarin Charlie Chaplin zich niet op zijn gemak kan hebben gevoeld, te beoordelen. Het komische en het tragische gaan er moeizaam in samen en de grappen (er zitten erin die verrassend zijn) dragen niet bij tot het algehele ritme. Wat zeer geslaagd is, is de karikatuur (voor de massa te verfijnd) van het opgejaagde, holle privé-leven van de dicatator. Chaplin-Hitler die bij de gloed van kaarsen piano speelt is fantastisch. Alles is te afgrijselijk geweest sinds deze film uitkwam [1940] om er nu nog naar van te worden. Ik betwijfel of de lauwe reactie van de zaal uit hetzelfde voortkomt als bij mij. Deze zaal wilde lachen om een grove karikatuur die Chaplin juist uit de weg gaat. In de scène van de wereldbol, een ballon waarmee hij jongleert - die een uitgelezen mimescène oplevert - komt de zaal, die niet in staat is de schoonheid ervan te zien, pas uit de plooi als hij de wereldbol de lucht in stoot met zijn billen.
Jean Cocteau (1889–1963) was een Frans dichter, romanschrijver, toneelschrijver, ontwerper en filmmaker. Een selectie uit de dagboeken die hij tussen 1942 en 1954 bijhield zijn in het Nederlands verschenen onder de titel Dagboek van een duizendkunstenaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten