26 april 1936
Mijn vriend Bardac nodigt mij uit voor een lunch met alle persoonlijkheden die hier tijdelijk zijn. Heel wat toeristen. Voor Pasen was Chaliapin hier, naar wie ik ben gaan luisteren. Een mooie grijsaard met wit haar, lang van gestalte, ontroerend door de verzwakking van zijn krachten. Peking lijkt op sommige dagen een klein Parijs. Toch gaat het met een beetje droefgeestige vrolijkheid zachtjes ten onder aan de Japanse infiltratie: mosterdkleurige uniformen, schoenen met ijzerbeslag, angstaanjagende schoenen. Je kunt je onmogelijk zo'n onbekommerde immorele onbeschaamdheid voorstellen. De Chinezen die niet in staat zijn om met geweld weerstand te bieden schijnen zich nu samen te ballen tot een buigzaam maar taai geheel, waarmee Japan de grootste moeite zal hebben om het te verdelen of naar zijn hand te zetten. Er bestaat een grote kans dat zij (de Chinezen) toch het laatste woord zullen hebben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten